Кога ќе наполниш 77 години, веќе не чекаш. Не велиш „подоцна“. Не одложуваш. Зашто сфаќаш дека подоцна можеби никогаш нема да дојде. Затоа еден ден… ја продадов целата своја имот.

Старата кола. Фотелјата во која секоја вечер читав. Старите плочи и грамофонот. Дури и часовникот од пензијата, со посвета на задната страна. Сè. Само за да купам една авионска карта. Во еден правец.

Кон неа.

Се викаше Марина. Се запознавме во 1968 година, на летен танц покрај реката. Бевме млади. Вљубени. Верувавме дека животот е наш. Но животот си имаше свои планови. Армија. Оддалеченост. Една изгубена писмо — и нашата приказна заврши пред да почне.

Поминаа речиси 50 години. Но јас никогаш не ја заборавив.

Знаев дека се омажила. Дека има син. А јас… јас никогаш не најдов некој друг. Не сакав. Во едно есенско попладне ѝ напишав писмо. Не знаев дали ќе ми одговори. Но ми одговори нејзиниот син.

„Те помни. Никогаш не те заборави. Те чека. Еве ја адресата.“

Срцето ми тропаше како кај младич. Купив билет. Го облеков најубавото одело — она што го чував за својот последен ден. Но тој ден не одев да умирам. Одам да живеам.

Во џеб — пожолтена фотографија. Ние двајца, млади, насмеани покрај реката. Ја држам за рака. Фото хартијата избледена, но нејзиниот насмев — жив во моето сеќавање. Не знаев како изгледа денес, ама не ми беше важно. Јас сè уште ја сакав истата жена.

Авионот полета. Ги гледав облаците низ прозорец. Молчев. Се држев за фотката. Се молев само да стигнам.

Тогаш телефонот ми завибрира.

Не сакав да го отворам. Имав чудно чувство. Но раката ми се помести сама.

Стигната порака. Од нејзиниот син.

„Жал ми е што не ти напишав порано. Мама почина утринава. Многу мирно. Те чекаше до крајот.“

Светот замре.

Таму, високо над земјата, сè во мене се сруши.

Не плачев. Само седев и гледав во ништо. Ја стискав старата фотографија. Бев на пат за да ја видам… но таа веќе не беше тука.

Кога слетавме, бев последниот што излезе. Во рака — букет цвеќе купен за неа. Сега — само нем сведок.

Сепак, отидов на адресата.

Стара куќа. Тивка улица. На вратата — црна лента. Отвори постара жена. Сосетка.

— Ти си тој? Од писмото? — праша.

Климнав.

— Секој ден зборуваше за тебе. Утрово седеше до прозорецот, со твоето писмо во рака. Рече: „Скоро ќе дојде.“ Потоа… заспа. Засекогаш.

Цвеќето го оставив на прагот. Не кажав ништо. Заминав тивко.

Три месеци подоцна, сè уште сум тука. Живеам во мал стан. Секој ден одам до реката. Седнувам на иста клупа. Не е нашата река. Но водата тече исто. Како времето.

Понекогаш ветерот ми го допира образот. И ми се чини дека ја слушам:

„Дојде. Иако малку подоцна.“

И јас се насмевнувам.

Можеби дојдов предоцна за последен бакнеж.
Но не предоцна за да знае дека ја сакав.
И дека никогаш не ја заборавив.