На гробиштата владееше тешка, гушлива тишина. Воздухот беше густ, срцата стегнати. Сите стоеја околу малечкиот бел ковчег, со наведнати глави и солзи во очите. Сé беше како во сон, кошмар од кој нема будење. Единствениот звук што ја нарушуваше мртвата тишина беше очајниот лавеж на кучето — Бонја, малата мешанка што ѝ припаѓаше на Лиза.

Лиза имаше само седум години. Весела, разиграна, со очи полни живот. Ненадејно „почина“ во сон, без најава, без болка — така барем кажаа докторите. Декларација за смрт, потпишана и запечатена. Но нејзиниот дедо… тој не веруваше.

Со дланки стегнати во џебовите на своето старо палто, стоеше неподвижно, гледајќи во белата површина на ковчегот. Нешто не му даваше мир. И тоа нешто стануваше сè погласно секоја минута, со секој лелек на кучето кое очајнички се обидуваше да стигне до Лиза. Никој не му обрнуваше внимание. Само дедото — човек кој преживеал многу, знаеше да препознае кога нешто не е во ред.

Направи чекор напред.

— Се снашол од тага…
— Пуштете го, нека си го каже своето…
— Немој! Остави ја да почива…

Но тој не слушаше никого. Во срцето му се јави звук. Многу слаб, едвај чуен — како воздив, како тивко скимтење. И тогаш — знаеше.

Без да се двоуми, започна да ги отстранува закачалките, да ја кине запечатената лента. Некои се обидоа да го спречат:
— Те молам, не прави така!
— Тоа е лудило!
— Не можеш…!

Но беше доцна. Ковчегот попушти. И кога го крена капакот… дедото за малку не падна во несвест.

Лиза беше жива.

Очите ѝ беа полузатворени, на образот ѝ течеше солза. Усните ѝ трепереа, градите ѝ се подигнуваа едвај видливо. Таа дишеше.

Се разви хаос. Вресоци, плач, некој изгуби свест, друг ја повика Брзата помош. Во рок од неколку минути, Лиза беше во болница. Дијагнозата беше шокантна: редок вид кома, во која телото паѓа во состојба слична на смрт, а виталните знаци се речиси непрепознатливи. Младиот доктор што ја прогласил за мртва не ја направил потребната проверка.

Лиза била погрешно прогласена за мртва. И доколку не бил дедо ѝ, таа ќе беше закопана жива.

Неколку дена подоцна, Лиза се разбуди. Слаба, но свесна. Со треперлив глас му прошепоти на дедо си:
— Дедо… те слушнав…

Таа се сеќаваше. На плачот. На гласовите. На ковчегот што се затвора. Била жива, свесна, затворена во сопственото тело. Не можела да се движи. Не можела да повика помош. Само чекала… крај.

Веста ја потресе јавноста. Настана истрага. Докторот беше суспендиран. Болницата се извини — но никој не можеше да ја избрише вистината: девојче за малку ќе било живо погребано.

Денес Лиза живее во друг град. Одново учи да се смее. А Бонја, иако стара и сива, сè уште спие покрај нејзиниот кревет.

А дедото? Повремено оди на истото гробно место. Не за да плаче, туку за да запомни. На една клупа таму, со ножче изгравирал зборови кои никогаш нема да избледат:

„Ако срцето ти зборува — слушај го. Дури и кога сите велат дека грешиш.“

Вистинска приказна. Ужасна, но и величествена. Потсетување дека љубовта понекогаш чувствува она што разумот пропушта. И дека понекогаш, само еден човек може да го промени судбината.