Стоев на прагот со куфер во раката.
Срцето ми чукаше како да сакаше да излезе од градите.
Очекував нешто — молба, извинување, макар поглед.
Но добив само ладни, отсечни зборови:
„Ти не му требаш на никого.“
Го затворив вратата зад себе. Не плачев. Не се свртев.
Во тој миг — сè се сруши. Но токму тогаш почна да се гради нешто ново.
Јас бев идеалната сопруга — сè додека не престанав да постојам
Готвев. Чистев. Работев. Љубев. Простував.
Се менував — не за себе, туку за него.
Прво беше внимание. Потоа молк. Потоа критики.
И потоа дојдоа зборовите што болат повеќе од шамар:
„Те гледа ли некој друг освен мене?“
„Што ќе правиш без мене?“
„Не вредиш.“
„Ти не му требаш на никого.“
И јас… почнав да му верувам. Почнав да исчезнувам сама од себе.
Заминав. Без пари. Без план. Но со достоинство.
Изнајмив малечка соба. Почнав да работам во кафуле.
Ноќе учев — курсеви, маркетинг, дигитални вештини.
Секоја вечер ми беше борба.
Но секое утро — мала победа.
Се погледнав во огледало по неколку недели.
И по долго време, се препознав.
Почнав од нула. Но се искачив повисоко од кога било
Започнав блог. Пишував приказни. Жени ми пишуваа пораки:
„Јас сум ти. Јас поминав истото.“
Моите зборови се споделуваа. Моето лице стана препознаено.
Почнав соработки. Конференции.
Станав глас — она што тој сакаше да ми го одземе.
И токму тогаш… тој се појави
„Те видов на интернет.“
„Изгледаш поинаку.“
„Се сеќаваш кога беше само наша приказна?“
„Можеби можеме пак да пробаме?“
Но јас…
Јас веќе не бев жената што тој ја понижи.
Јас бев жена што знае колку вреди.
Му одговорив кратко. Јасно. Без омраза. Со мир.
„Ти ми кажа дека не му требам на никого.
А денес — јас сум потребна на себе.
И тоа е повеќе од доволно.“
Денес ме гледа — од далеку
Ги следи моите објави. Лајкува тивко. Понекогаш под лажно име.
Но веќе нема пристап до мене.
Не затоа што го мразам.
Туку затоа што го надминав.
Ако и тебе ти кажале слично…
„Никој нема да те сака.“
„Не си доволно добра.“
„Што ќе правиш сама?“
Не верувај.
Ти си доволна. Ти вредиш. Ти си потребна. На себе. На светот.