Некои прашања изгледаат наивни.
Некои денови изгледаат обични.
Но понекогаш токму тие зборови и тие денови го менуваат животот засекогаш.

Поминаа пет години откако ја изгубив Изабела, мојата сопруга. Жената со која го сонував животот. Мајката на нашата мала Сара, која тогаш беше само бебе.
Пет години болка, тишина и неизговорена празнина.
Ја одгледував сам. Секој ден беше борба.

И тогаш — писмо.
Стар ракопис. Име што не сум го слушнал долго: Томас. Мој пријател од детството.
Свадба. Покана.

Се двоумев.
Но Сара со светкави очи рече:

„Тато, ќе ми дозволиш да ја носам мојата фустанче како вистинска принцеза?“

И јас не можев да кажам „не“.

Ден што требаше да биде празник
Црквата беше украсена, сонцето се пробиваше низ стаклените прозорци. Мирис на цвеќе, насмевки, среќа.
Сара ме држеше за рака.
А јас… не знаев што чувствувам.

Томас беше таму.

„Ми значи што дојде,“ рече.

Церемонијата почна.
Музика. Молк. Чекори. И тогаш… се појави невестата.

Моментот кога сѐ застана
Имаше долг вел.
Светол фустан.
Тивка грациозност.

Томас го крена велот.

Ја погледнав.

И времето престана да тече.

Тоа беше таа. Изабела. Мојата сопруга.

Мртвата. Закопаната. Оплакуваната.

Сега стоеше пред мене — жива, со друг човек, во бело.

Солзи ми потекоа по образите пред да сфатам што гледам.

Сара шепна:

„Тато, зошто плачеш?“

Не можев да одговорам.
Не можев ни да се поместам.

А невестата… ме виде.
И се вкочани. Очите ѝ се проширија. И таа ме препозна.

По свадбата
Излегов надвор. Не можев да дишам.

Таа дојде. Сама. Сè уште во венчаница.

„Те молам, слушај ме,“ рече. „Јас не умрев. Ме натераа да исчезнам.“

Пред пет години била сведок на нешто опасно. Властите ја ставиле под заштита. Нов идентитет. Нов живот. Без можност да каже збогум.

„Мислев дека ќе ве заштитам… ама потоа стана предоцна.“
„А Томас?“ прашав.
„Тој ми помогна да преживеам. Беше покрај мене. Се вљуби… и јас… се обидов да започнам ново поглавје.“

Втор пат изгубена
Ја загубив Изабела двапати.
Првиот пат — кога мислев дека е мртва.
Вториот пат — кога ја видов жива, но неповратна.

Сара сѐ уште не знае. За неа тоа беше ден со музика, торта и детска радост.

А за мене… денот кога вистината ми го скрши срцето.