Мартин никогаш не бил сомничав човек. Инженер по професија, смирен по природа, татко што секој викенд со нетрпение ја чекал својата четиригодишна ќерка Лина. Таа беше светлина во неговиот живот — весела, љубопитна, со очи полни живот. Му раскажуваше за градинката, за другарчињата, за цртежите што ги правела. Но последниве недели — нешто се смени.

Лина почна да молчи. Да гледа во подот. Да се трга кога ќе ја гушне. И една вечер, додека ѝ го местеше капчето, му шепна:

„Тато, не зборувај многу… тие слушаат.“

Мартин се вкочани.
— „Кои, душо?“
Таа ништо не рече. Само гледаше во подот.

Кога ја праша поранешната сопруга, та му одговори дека „си замислува“, дека детето е „само чувствително“. Во градинката? „Сè е во ред“, рекоа. Но Мартин знаеше. Внатрешно, нешто го гризеше.

И тогаш се реши на очаен чекор
Купи минијатурен диктафон, мал колку копче. Го скри во шноличка и тивко ѝ ја стави на Лина во косата.

— „Ова е волшебна шноличка, те чува,“ ѝ рече со насмевка.
Таа го прегрна. Не рече ништо.

Следното утро — ја однесе во градинка.
А вечерта — ја преслуша снимката.

Првите минути — нормални
Детски гласови, врати што се отвораат, играчки. Но потоа, околу 10:30 — студен женски глас:

„Седи таму. Ако уште еднаш станеш — одиш под мраз вода!“

Потоа друг, машки:

„Не викај. Никој нема да те спаси.“

Мартин застаса. Срцето му тропаше.
Потоа — гласот на Лина.
Тивок, кршлив:

„Не му кажав на тато… ветив… само немојте пак…“

Следеше — звук од шамар.

Следниот час беше пекол
Плач, закани, деца што шепотат „Се плашам“, а едно вели:

„Ќе дојде човекот со вреќа ако кажеш дома.“

Мартин не мрдаше. Тоа не беше само доказ. Тоа беше вистината, сурова, скриена зад шарени ѕидови и насмевки.

Утредента — не ја однесе Лина во градинка
Отиде директно во полиција.
Со снимките. Со копии. Со срце што чукаше како аларм.

На почетокот не му веруваа. Но по неколку минути — почна истрага.
Воспитувачките негираа. Директорката рече дека „аудиото е монтирано“. Но експертите утврдија:
Снимките се 100% автентични.

И тогаш — Мартин објави делови анонимно
На интернет. За 24 часа — илјадници споделувања. Родители се јавија. Деца почнаа да зборуваат.
Испадна дека ова не бил изолиран случај.
Повеќе деца се пожалиле — но биле игнорирани.

Што следуваше?
– Три воспитувачи уапсени
– Директорка суспендирана
– Јавна истрага
– Градинката — затворена
– Пет деца хоспитализирани со симптоми на траума

Мартин поднесе барање за старателство. По седум месеци судење — го доби.
Сега, Лина живее со него. Повторно црта. Повторно се смее. Но понекогаш, навечер, ќе го праша:

„Тато… дали ќе дојде човекот со вреќа?“

А Мартин ќе ја прегрне и ќе ѝ рече:

„Никогаш повеќе, душо. Никогаш.“