Во општество каде што изгледот често се става пред карактерот, се појавуваат приказни кои целосно ги рушат предрасудите. Ова е токму таква приказна – приказната за Силвен, татко од Франција, 39 години, чие тело е целосно покриено со повеќе од 240 тетоважи, вклучувајќи го и лицето, главата, па дури и очните јаболка.

Мнозина го осудуваат. Го нарекуваат „монструм“, „лош пример“ за деца, „опасност за општеството“. Но она што јавноста често не го гледа е вистинската, длабоко човечка приказна скриена под таа кожа. Приказна за болка, преживување, повторно раѓање и љубов што не познава граници.

Осуден по изглед
Секојдневието на Силвен е исполнето со погледи, тивки шепотења, сомнежи. Во продавница, во паркот, на училиште – луѓето реагираат. Некои родители ги одвлекуваат децата на страна, други го снимаат или го исмеваат.

„Луѓето не гледаат татко, не гледаат човек. Туку само мојата кожа. Само она што им е чудно,“ вели Силвен.

Но, она што тие не го знаат е дека пред десет години, неговиот живот изгледал сосема поинаку.

Пред тетоважите: живот во сенка
Силвен порано бил „нормален“ човек според сите стандарди – работел во канцеларија, носел кошули, живеел мирен, незабележлив живот. Но внатре бил празен. Борел се со депресија, анксиозност и чувство дека е невидлив.

„Живеев, но не се чувствував жив. Гледав човек во огледало кој не бев јас.“

Првата тетоважа дошла како лична терапија. Не за да привлече внимание, туку како обид да си го врати гласот, телото, идентитетот. Со текот на годините, тетоважите станале меморија на кожа – секоја има значење, секоја е дел од неговото патување.

Тело како сведоштво
Неговата трансформација не се случила преку ноќ. Одлуката да се тетовира и на лицето и очите не била бунт, туку декларација: „Ова сум јас, без маски.“

За некои, изгледот на Силвен е екстремен. Но за него, тоа е ослободување. Наместо да се крие зад социјално прифатен изглед, решил да ја живее својата вистина – видлива и храбра.

Татко кој руши стереотипи
Она што најмногу го руши предрасудите е неговата улога како татко. Неговиот син Лијам, на 7 години, не го гледа како чудовиште. Тој гледа тато кој го сака, му чита приказни, игра со него и го теши кога плаче.

„На мојот син не му е гајле за моите тетоважи. За него, јас сум татко што е секогаш тука,“ вели Силвен.

И додека некои луѓе го осудуваат од далеку, токму тој ја дава целата своја љубов, трпение и внимание – нешто што не се гледа на површината, туку се чувствува длабоко.

Фотографија што го шокираше интернетот
Една фотографија – Силвен во парк, како го гушка синот – стана вирална. Некој ја сподели со наслов: „Дали ваков човек треба да биде татко?“ Интернетот експлодираше со коментари. Дел го поддржаа, но многумина беа полни со осуда.

Силвен не молчеше. Одговори со отворено писмо:

„Не се извинувам за тоа како изгледам. Јас сум татко што го сака своето дете, што го слуша, што е секогаш тука. Ако тоа не е доволно за да бидам добар татко, тогаш можеби општеството треба да се преиспита, а не јас.“

Глас на прифаќање
Од тој момент, Силвен започна да зборува јавно – на училишта, на трибини, преку медиуми. Стана глас на сите што се чувствуваат различно, на оние што се осудени само по изглед.

Основаше и организација за тинејџери кои се жртви на булинг, каде што преку уметност, тетоважи или музика, можат да ја изразат својата болка и идентитет.

Не само татко – туку и инспирација
Силвен не е совршен. Но тој е вистински. Присутен. Грижлив. Љубовен. Тој е доказ дека тетоважите не го прават човекот – срцето го прави.