Таа година зимата пристигна порано. Веќе средината на ноември, дрвјата во шумата стоеја во тишина, прекриени со дебел слој снег, како да чекаа во мир на долгиот студ. Александар, жител на едно мало село на работ на шумата, често шеташе сам. Го сакаше спокојот, студениот воздух и звуците на природата што го расчистуваа умот и ги носеа грижите далеку.

Тоа утро, како и обично, излезе на прошетка. Сè беше тивко — ни ветер, ни птици. Само звукот на снегот што крцкаше под неговите чекори. И тогаш, нешто го прекина тој спокој. Слаб, тажен звук — кнечење што доаѓаше од некаде блиску.

Се запре. Се напрегна да слушне подобро. Звукот доаѓаше од мала вдлабнатина под едно дрво. Се приближи и таму, во снегот, виде мало суштество што се тресеше.

Кученце.

Мрзнеше, крзното му беше залепено со снег, очите му беа полузатворени, а кнечењето едвај се слушаше. Очигледно беше гладно, премрзнато и на раб на силите.

Александар без двоумење го завитка во својот капут и побрза дома. Го стопли, му даде млако млеко и го остави покрај печката. Првата ноќ ја помина во топлина и сигурност. Александар не планираше да земе милениче, но некои одлуки ги носи срцето.

Го нарече Тајга – по шумата каде што го пронајде.

Уште од почетокот, Тајга се однесуваше поразлично. Растеше брзо, ретко лаеше, јадеше малку и покажа изненадувачка интелигенција. Го набљудуваше Александар со длабок, речиси човечки поглед. Наскоро почна сам да отвора врати со шепа, да носи работи без команда, а еднаш дури и ја вклучи светлината со муцката.

Минаа месеци. Тајга порасна во прекрасен, но чуден ѕвер. Муцката му се издолжи, очите му станаа жолтеникави, движењата му беа тивки, речиси незабележливи. Не лаеше на странци — само стоеше и ги гледаше. Соседите почнаа да шепотат:

„Ова не е куче“, рече еден. „Изгледа како волк.“

Александар се насмевна: „Сигурно е мешанец.“

Но сомнежот почна да го измачува и него. Еден ден му направи фотографија и ја испрати до ветеринар во најблискиот град. Лекарот внимателно ја разгледа и побара да го донесе животното лично. Прегледот беше краток, но дијагнозата јасна:

— Ова не е куче. Тоа е волк. Чистокрвен. Најверојатно сибирски волк.

Александар остана без зборови. Имаше волк во својот дом. Јадеше со него, спиеше покрај него, му беше пријател. А волкот — го сакаше. Не покажуваше агресија, туку тивка лојалност. Дури еднаш, кога наиде диво свињче во шумата, Тајга се исправи пред него, заштитувајќи го својот човек.

Но вистината не го промени неговиот однос.

Не го избрка. Не ги повика властите. Но знаеше — ќе дојде денот кога ќе мора да го пушти. Со доаѓањето на пролетта, Тајга се менуваше. Сè почесто гледаше низ прозорецот, го душкаше воздухот. Излегуваше и седеше на работ на шумата, гледајќи во далечината. Инстинктот го викаше.

И еден ден, Александар се разбуди и Тајга веќе не беше таму. Излезе надвор — и виде само траги што водат во шумата. Тивко заминал. Без звук, без поздрав — онака како што заминуваат вистинските ѕверови.

Александар не го бараше. Знаеше. Ако некогаш сака да се врати, ќе ја најде патеката. Волците не забораваат кој им го спасил животот. А и ако никогаш не се врати, ќе го памети тој ден… кога спаси кученце — и беше спасен и самиот.