Иван брзаше кон канцеларијата. Доцнеше. Сообраќајот беше заглавен, колите не се поместуваа. Воздушен клаксон одекнуваше некаде зад него.

— Ѓавол да го носи… — промрморе и сврте кон споредна улица, помеѓу згради.

Имаше само две секунди да одлучи, и веќе беше во тесните маала. „Се надевам нема поставено барикади“, помисли.

Мобилниот телефон вибрираше. Стигна порака.

Без многу размислување, посегна да го земе од соседното седиште, кое беше натрупано со сметки, чашки, документи.

Во следниот момент — силно сопирање. Гумите заскрижаа.

Пред хаубата – мало девојче, околу шест години. Немаше од каде да излезе.

Иван излета од колата. Срцето му чукаше како чекан во градите.

Таа лежеше на земја. Немаше крв. Само изгребани колена и збунет поглед.

— Добро си? Те боли нешто? — праша, клекнат покрај неа.

Таа не одговори веднаш. Потоа ја испружи раката. Во стисната тупаница држеше нешто.

Иван ја отвори дланката. Девојчето стави во неа мал прстен.

Едноставен, сребрен прстен со син камен.

— Беше на мама, — рече. — Го изгубив тука. Ти го најде. Фала ти.

Иван остана нем. Тој прстен… го познаваше.

Половина час подоцна беа во амбулантно возило. Девојчето се викаше Лиза. Лекарите рекоа дека е добро, само мала повреда.

— Мама почина, — рече таа тивко. — Тато рече дека прстенот е единственото нешто што ни остана од неа. А јас го изгубив. Мислев дека никогаш нема да го најдам.

Иван гледаше во прстенот како во нешто што го прогонува од минатото.

Жена. Таа што некогаш ја сакаше. Таа што ја изгуби. Отиде без да каже ништо. Тој замина. Таа исчезна.

Никогаш не знаеше дека имала ќерка.

Подоцна во болницата, дојде таткото на Лиза. Висок, тивок човек со уморни очи. Му се заблагодари искрено.

— Таа го најде прстенот? — праша.

Иван кимна и го подаде. Човекот го зема во рака и замрзна неколку секунди.

— Беше нејзин. Никогаш не се одделуваше од него. Дури и по нашето разделување. Повремено зборуваше за некој… од минатото. Никогаш не кажа име. Само дека жалела.

— Кој? — праша Иван, иако веќе знаеше.

— Некој што го сакала. Но времето, работата, околностите… сè се испречило. Таа никогаш не го преболе.

Иван не кажа ништо. Но внатре, нешто се скрши.

Цела недела не спиеше. Го држеше прстенот во дланка, повторно и повторно. Пред очи му се појавуваше ликот на Лиза, како стои со раката испружена.

Еден ден, се врати во маалото.

Таа стоеше покрај портата. Со истото ранче, сè уште искинато на едната страна.

— Здраво, — рече таа. — Тато рече дека си добар човек.

— Здраво, — рече Иван. — Одеш на училиште?

Кимна.

— Сакаш да те однесам?

Се замисли. Потоа влезе во колата.

Возеа тивко. Без зборови. На семафорот, Иван не го погледна телефонот. Само патот.

Девојчето седеше мирно. Гледаше низ прозорецот.

Понекогаш, не треба зборови. Само еден поглед. Една рака. Еден прстен.

И сè се менува.