Во свет каде што човечкото однесување сѐ почесто е обоено со рамнодушност и себичност, природата постојано нѐ изненадува со случки што ги рушат сите наши очекувања. Следната приказна, што се случила во мало село во Индија, ги трогна илјадници луѓе. Таа брзо се прошири на социјалните мрежи и остави длабока трага во срцата на оние што сѐ уште веруваат во силата на сочувството — дури и кога тоа не доаѓа од човек.

Беше обичен ден. Сонцето се пробиваше низ лисјата на дрвјата, децата играа по правливите улички. Две мали кутриња, кои припаѓаа на една локална фамилија, весело трчаа и си играа во близина на стара, напуштена бунарска јама. Љубопитноста ги однесе до самиот раб — и за миг, тие се лизнале и паднале во длабока јама, некогаш ископана за собирање дождовница.

Нивното слабо скимтење го слушнале случајни минувачи неколку часа подоцна. Жителите на селото веднаш се собрале и се наведнале над јамата. Она што го виделе ги оставило без зборови: на дното се наоѓале исплашените кутриња… а само неколку сантиметри од нив била свиена кралска кобра — една од најсмртоносните и најотровни змии на целиот континент.

Паниката била очекувана. Сите се подготвувале за најлошото. Некои размислувале да интервенираат, но близината на змијата правела секое приближување опасно. Но, по кратко време, луѓето забележале нешто неверојатно: кобрата не покажувала никаква агресија. Не само што не ги нападнала кутрињата, туку изгледало како да ги чува.

Цели два дена змијата останала во јамата со нив. Никогаш не се обидела да ги повреди. Мируваше во аголот, додека кутрињата се собираа на другата страна. Кога жителите почнаа да фрлаат храна за кутрињата, кобрата внимателно се повлекувала, како да не сака да ги исплаши.

Конечно, пристигнале спасувачи. Со голема претпазливост спуштиле корпа во јамата, најпрво извлекле кутрињата, а потоа и змијата. Кобрата била ослободена во дивината, далеку од селото, а кутрињата се вратиле дома, живи и здрави, и добиле ветеринарски преглед.

Селото останало потресено. Никој не очекувал дека кобра — симбол на опасност — може да покаже такво мирно и заштитничко однесување. Веста брзо се проширила — прво низ соседните села, потоа преку медиумите низ целата земја, а на крајот и низ целиот свет. Фотографиите од кутрињата покрај змијата ја обиколија планетата.

Оваа приказна, иако ретка и тешко објаснива според биолошките закони, отвори длабоки прашања. Можеби и животните чувствуваат емпатија? Дали навистина само човекот има способност за сочувство?

Приказната за кутрињата и кобрата стана нешто повеќе од локален настан. Таа стана симбол на надеж и на преиспитување на нашите предрасуди. Им покажа на децата во селото дека секој живот има вредност. Им докажа на возрасните дека дури и најопасните суштества понекогаш носат мир.

Во време исполнето со стравови, поделби и омраза, однесувањето на оваа змија нѐ потсетува дека вистинската ѕверска природа не се наоѓа во животните, туку во нашите ограничени верувања.

Оваа приказна заслужува да се раскажува одново и одново. Таа нѐ потсетува дека добрината може да се појави и на најнеочекуваните места. И дека секое суштество — без разлика колку е различно од нас — може да носи мудрост што ние одамна сме ја заборавиле.