Салата беше обвиена во тешка, глува тишина. Погребот течеше тивко, бавно, со сериозна и болна атмосфера. Се слушаа само молитвите на свештеникот и пригушениот плач на некои роднини. Во средината — бел ковчег. Внатре лежеше млад маж, трагично загинат во сообраќајна несреќа. Смртта била ненадејна. Брутална. И предвремена.

Покрај ковчегот стоеше неговата сопруга — бледа, со поглед загубен во празнината. До неа — нивната ќеркичка, стара само две години. Облечена во црно фустанче, со кукла во рака, таа стоеше молчеливо, држејќи се за работ од ковчегот. Никој не очекуваше нешто од неа. На таа возраст, велат, децата не разбираат што е смрт.

Но токму тогаш, нешто што никој не можеше да го замисли — се случи.

Кога ја приближија до ковчегот за да се прости, девојчето молчеше, го гледаше татка си во лице. Минутка. Две. И тогаш — извика. Високо. Очајно.

— „Тато не е мртов! Тој само спие! Тато, разбуди се! Те молам, не спиј!“

Во салата настана мртва тишина. Свештеникот замолкна. Некој испушти венец. Жена во аголот почна да се крсти. Луѓето гледаа збунето.

Девојчето се наведна, го погали по образ и со солзи во очите рече:

— „Тато има страв. Ми рече: ‘Јас сум тука. Помогни ми.’ Он е тука! Не си замина!“

Еден од постарите мажи, поранешен доктор, се приближи кон ковчегот. Го гледаше детето. Потоа внимателно го пружи прстот кон вратот на човекот во ковчегот. Потоа провери пулс на зглобот.

Замолкна. Се исправи и со потресен глас рече:

— „Има пулс. Многу слаб… ама постои. Жив е.“

Настана паника.

Некој викна. Некој се онесвести. Телефони се вадеа со треперливи раце. Ковчегот беше отворен. И таму — човекот што сите го оплакуваа… уште дишеше.

Слабо. Едвај забележливо. Но животот сè уште беше таму.

Како е можно тоа?
Како можеле доктори да направат таква фатална грешка?
Како никој друг, освен девојче од две години, не почувствувал дека тој е жив?

Следуваше истрага. Болницата одби да коментира. Докторите беа суспендирани. Но едно прашање остана без одговор:

Како девојчето знаеше што кажал татко ѝ?

Таа не плачеше само. Таа ги повтори неговите зборови — „Јас сум тука. Помогни ми.“
Зборови што никој друг не ги слушнал. Зборови што не можеше да ги измисли.

Некои велат — тоа било чудо.
Други — дека децата имаат шесто чувство.
Но има нешто уште пострашно. Нешто што само неколкумина го слушнале.

Неколку дена подоцна, тетка ѝ ја прашала:

— „Навистина ли го слушна тато? Каде беше тој?“

Девојчето не погледнало во неа. Гледаше во ќошето на собата. И рече тивко:

— „Тој беше таму. Но не беше сам. Некоја темнина го држеше. Јас викнав. И тие заминаа.“

И никогаш повеќе не прозборела за тоа.

Татко ѝ преживеал. Поминал низ долга рехабилитација, но закрепна. И од тој ден, велат блиските, никогаш повеќе не ја остава ќерка си сама. Ни на миг.

Свештеникот кој го водеше погребот, поднел оставка.
На прашањето „Зошто?“, рекол само:

— „Постојат нешта што ни молитва не ги разбира. Понекогаш молитвата доаѓа прерано.“

А мајката секоја вечер ја прегрнува ќерка си и шепоти:

— „Фала ти. Ти го врати тато. Ти го спаси.“