Утрото започна мирно. Сончевите зраци едвај продираа низ маглата што се влечеше над сивите улици на индустрискиот дел од градот. Сѐ изгледаше обично, дури досадно. Но токму тогаш, во најнеочекуваниот момент, обичната полициска патрола се претвори во почеток на една од најзагадочните и највознемирувачките истраги во историјата на градот.

Сержант Александар Ристески, ветеран во полициската служба, со години го патролираше истиот реон. Го знаеше секој агол, секој графит на ѕидовите, секој бездомник по лице. Тоа утро, како и секогаш, беше со чаша кафе во рака, слушајќи ја радиоврската во патролното возило. Но нешто невообичаено го натера да го снема кафето од рака.

На тротоарот, точно под трепкачкото улично светло, стоеше вистински дрвен ковчег.

Ниту камион за погребна служба. Ниту луѓе околу него. Ниту свежо поставени цвеќиња. Само тој. Тивок. Затворен. И целосно надвор од контекстот на сè што можеше да се смета за нормално.

Александар застана, ги вклучи ротационите светла и излезе од возилото. Раката веднаш му се најде на кобурот со пиштолот. Пристапи полека. Нешто во него чувствуваше дека ова нема да биде обичен ден.

Ковчегот беше изработен со прецизност, со метални рачки и темна лакирана површина. Но капакот… беше малку подотворен.

Сержантот се наведна, зема длабок здив и ја подигна тешката дрвена плоча.

Во внатрешноста — немаше тело.

Имаше нешто што изгледаше уште позловесно: реалистична, силиконска кукла во природна големина, со човечки коси, кожата како вистинска, и израз на лицето кој делуваше речиси… преплашено.

Во рацете држеше мобилен телефон.

На екранот трепкаше порака:

„Ова беше првата. Следната ќе биде оставена на улицата ‘Илинденска’ во 04:45.“

Запрепастен, Александар веднаш повика засилување. Криминалистичката екипа пристигна на местото и го однесе ковчегот, куклата и телефонот на анализа. Првичните резултати шокираа: на куклата и на внатрешноста од ковчегот беа најдени трагoви од ДНК на непозната жена, стара меѓу 25 и 30 години. Немаше совпаѓање во базата на исчезнати лица.

Точно два дена подоцна, вториот ковчег се појави. Како што било најавено — на улицата „Илинденска“. Истата сцена. Истата кукла. Но овој пат во нејзините раце беше стара, искината тетратка. На нејзините страници беа залепени слики од млади жени кои биле пријавени како исчезнати во последните 5 години. На последната страница, со црвен маркер беше напишано:

„Ги гледаме. Идната си ти.“

Јавноста побесне. Медиумите се обидоа да известуваат, но информациите беа ограничени. Полицијата започна со тајна операција. Психолози работеа на профилот на сторителот. Сите беа сигурни во едно: ова не беше случаен психопат. Ова беше некој методичен. Некој кој го третира злото како театар.

Третиот ковчег се појави под директна светлина, сред бел ден, на Плоштадот Македонија.

Кога криминалистите го отворија, го најдоа најстрашното досега: не беше кукла.

Внатре имаше вистинска жена, изгледаше како да била затворена жива, со гребаници од внатрешната страна на капакот и последен изрезбарен збор:

„Помош.“

Се испостави дека се работи за Ивана Јовчева, млада жена која исчезнала пред 14 месеци. Според медицинскиот извештај, била затворена жива и починала од задушување. Нејзиниот мобилен уред бил уништен, но под неа бил скриен диктафон со снимка од глас: „Ако го читате ова, веќе е доцна.“

Никој не беше подготвен за ваква реалност. Градот беше парализиран. Родителите не ги пуштаа децата сами на училиште. Камерите на улиците беа двојно зголемени. Но сторителот… остануваше невидлив.

Сержант Ристески и ден-денес ја проверува улицата каде што сè започна. Секое утро, пред изгрејсонце. Бидејќи знае нешто што другите не сакаат да признаат:

Четвртиот ковчег може веќе да е таму. Чека. Затворен. И можеби некој… внатре чука.