Никогаш не помислив дека една „обична“ посета од свекрата ќе се претвори во нешто што ќе ни го промени животот. Требаше да остане само една недела — да се „одмори од градскиот метеж“, како што рече. Но веднаш по нејзиното заминување, сè се смени. Дури и нашето куче, Бакс — најмирното, најпаметното суштество — почна да се однесува како да полудело. А кога копав таму каде што тој упорно лаеше, најдов нешто што не може да се објасни со разум.

Живееме со маж ми во село. Спокоен живот, далеку од гужвата. Тој работи на фарма, јас сум дома — се грижам за куќата, дворот и нашата петгодишна ќерка. И сè беше во ред… додека не се јави таа.

Свекрата. Рече дека ѝ треба воздух, мир, и дека сака да дојде кај нас „само за неколку дена“. Но јас од прв момент знаев дека тоа не е само за одмор. Нашиот однос никогаш не бил добар. Уште од денот кога се омажив за нејзиниот син, таа ме гледаше како натрапник. Коментари, критики, тивки осуди. Но ќутев — поради љубовта кон маж ми.

Стигна со куфер и со став како да доаѓа да провери ситуација. И уште првиот ден — „Завесите се измачкани“, „супата е пресолена“, „детето ти е диваче“. Секој ден исто. Маж ми молчеше, ми велеше „мајка ми е, не обрнувај внимание“, но јас го чувствував притисокот. Како да сакаше да ме натера да попуштам, да се откажам.

Една вечер не издржав. Се расплакав во тишина, додека сите спиеја. Само сакав да си оди.

Кога конечно замина, почувствував олеснување. Но следниот ден започна нешто многу чудно.

Нашето куче, Бакс, почна да лае неконтролирано кон една страна од дворот. Трчаше во круг, гребеше по земјата, не реагираше на повици. Го повикував, го влечев — ништо. Само гледаше во мене со очи полни страв и повторно копаше.

Следниот ден — истото. Решив да земам лопата. Срцето ми тропаше. Не беше ова случајно. Почнав да копам таму каде што лаеше.

Одеднаш земјата се распадна. Се вкочанив. Од неа ѕиркаше црна кеса.

Со треперливи раце ја извадив. Беше цврсто заврзана. Бакс стоеше покрај мене, тивко ржеше. Коленичив, извадив нож и ја пресеков.

Внатре — стари, уништени кукли. Со издупчени очи. Телата им беа исцртани со чудни симболи. На дното — парче од фотографија. Опалено. На неа бевме јас, маж ми и ќерка ни. Лицата ни беа прецртани со црн фломастер. Брутално. Намерно.

Не можев да дишам.

Ова не беше шега. Ова беше злоба. Црна и студена.

Сè фрлив во оган. Стоев и гледав како се топат куклите, како симболите исчезнуваат, како фотографијата станува пепел. Потоа ѝ се јавив на пријателка која се разбира во такви работи.

Таа рече: „Ова е клетва. Некој сака да ја уништи твојата фамилија.“

Сфативме веднаш кој можел да го стори тоа. Кој бил во куќата. Кој бил полн со омраза.
Свекрата.

По тоа — тишина. Бакс престана да лае. Повторно беше мирен. Во куќата — како да се расчисти мракот.

Му кажав сè на маж ми. Ќутеше. Потоа рече: „Не знам што да кажам. Но ти направи што требаше.“

Од тој ден — нема повици, нема посети. Таа исчезна од нашиот живот.

Не знам што ја натера на такво нешто. Љубомора? Контрола? Болна желба да нè раздели?

Но денес знам едно:

Најстрашното зло понекогаш има лице што ни е премногу добро познато.