Во тефтерите цртеше кукли со огромни усни, извајани јаболчници и совршено симетрично лице. Никој не претпоставуваше дека токму тие детски цртежи ќе станат нејзина опсесија, план што ќе ѝ го одреди целиот живот. Желбата да биде „совршена“ полека почна да ѝ го обзема умот, а кога наполни дваесет години, реши дека повеќе нема време за чекање.

Пред пет години ја отвори вратата на својата прва естетска клиника. Се колнеше дека ќе направи само мала корекција — „само малку пополни усни“, ништо повеќе. Една инјекција, еден микроскопски чекор… но токму тој чекор го промени нејзиниот живот засекогаш.

По првата процедура се почувствува како нова личност. Ако некогаш била несигурна, тогаш се претвори во некој кој конечно добил „моќ“. Лајкови, коментари, пофалби — сè се слеваше кон неа како никогаш дотогаш. И тогаш се роди мислата што ја уништи:
„А што ако направам уште една мала корекција?“

И така започна лавината.
Прво ги зголеми усните. Потоа јаболчниците. Потоа филери во брадата, затегнување на линијата на вилицата, нити за лифтинг, биоревитализација… И секојпат си велеше дека ова ќе биде последниот пат. Но огледалото секогаш жестоко ѝ враќаше лик во кој таа гледаше само мани.

Во изминативе пет години потрошила речиси 10.000 долари за естетски зафати. За неа тоа беше „инвестиција“ — иако никој не можеше да ја убеди дека вложува во нешто многу поопасно одошто мисли.

А некогаш беше вистинска убавица — природна, нежна, со насмевка што веднаш го топеше секој што ќе ја видеше. Луѓето ѝ велеа дека зрачи со нешто чисто, нешто што не се купува. Но нејзините уши слушаа само едно:
„Можеш да бидеш подобра.“

Усните ѝ стануваа сè поголеми, до точка кога едвај можеше природно да ги затвори. Јаболчниците почнаа вештачки да ѝ го истакнуваат лицето, создавајќи сенки што ѝ даваа студен, речиси пластичен израз. Додади на тоа постојан ботокс, третмани за нос, контури, тетовиран кармин… и добиваш лик што повеќе не личи на младата девојка што некогаш се смееше пред фотоапарат.

Пријателите почнаа да ја избегнуваат разговорите за нејзиниот изглед. Родителите тивко ја предупредуваа дека претерала. Но таа само повторуваше дека „преобразбата мора да се доврши“.

Сè се смени минатата пролет. На социјалните мрежи се појави нова фотографија — онаа што го шокираше сите. Лицето ѝ беше толку подуено од последната тура филери, што изгледаше непрепознатливо. Следуваа стотици коментари: остри, безмилосни, сурови. Пишуваа дека си ја уништила природната убавина, дека личи на пластична маска, дека е трагичен пример на зависност од естетика.

И за првпат во животот нешто во неа се скрши.
Сфати дека ја преминала линијата од која нема лесно враќање.

Почна да бара помош. Се консултираше со лекари за тоа како да ги отстрани филерите, како да се врати во барем дел од некогашниот изглед. Но специјалистите ѝ рекоа нешто што ја замрзна:
Некои промени се трајни. Некои интервенции не можат целосно да се поправат.

Тоа беше удар. Болна вистина за која не беше подготвена.

Денес се обидува да ја прифати својата нова реалност. Избегнува филтри, избегнува вештачки стандарди, избегнува луѓе што ѝ велат како „убавината е само уште една процедура“. Почна јавно да зборува за својата приказна — не за да привлече внимание, туку за да предупреди други девојки кои во тишина мечтаат да станат „совршени“ за очите на туѓи луѓе.

Нејзиното најискрено признание денес гласи:
„Бев убава. Само што тоа го сфатив дури кога ја изгубив таа убавина.“

И токму во тоа е шокот — не во филерите, не во ботоксот, не во потрошените пари.
Туку во тоа колку лесно една нормална девојка може да стане заробеник на сопствената опсесија, додека светот околу неа аплаудира… сè додека не биде предоцна.