— Вашата ќерка, — рече офицерот и го сврте екранот кон неа. — Секој ден доаѓа пред куќата на оваа жена. Дали знаевте?

Мајката пребледе толку нагло, како да ѝ исчезна крвта од лицето.

— Не… — прошепоти. — Тоа е невозможно. Дали сте сигурни дека е моето дете?

Се напрегнав. На снимката — таа е. Истата коса, истата фустанче со цветови, истото мече во рацете.

— Еве, — мајката извади телефон со фотографија. — Ова е Мила. Но… таа никогаш не излегува сама. Страв ѝ е од темнина, од гласни звуци, од туѓи врати. Дури и кај соседите не оди. А вие велите дека пешачела половина град?

Офицерот ја пушти снимката. Девојчето одлучно се доближува, ѕвони и гледа право во камерата.

Мајката тихо воздивна — и одеднаш ја покри устата со дланка, како да видела нешто ужасно.

— Фустанот… — прошепоти. — Тој фустан го… фрлив пред две години. Мила порасна. Веќе ѝ беше мал…

Ме полазија морници.

— Како „фрливте“? — праша офицерот.

— Па… — жената нервозно погледна околу себе. — Тоа беше тежок период. Таа… претрпе голем стрес. Го изгубивме… — гласот ѝ затрепери. — Семејството. Тогаш Мила постојано одеше пред една врата. Во таа куќа живеевме порано. И ѕвонеше… и ѕвонеше… додека не го отстранија ѕвончето. Таа мислеше дека ако ѕвони доволно долго, тато ќе ја отвори вратата…

Го сокри лицето во рацете.

— Тоа го правеше секој ден. Точно напладне. И секогаш во тој фустан. Решив да го фрлам… за да престане да се држи до минатото. Тоа беше ужасно. Плачеше со недели.

Офицерот се намурти:

— Но на снимката фустанот е ист. Чист. Нов. И таа се движи самоуверено.

Мајката само одмавна со глава.

И тогаш офицерот кажа нешто од што ми се стегна срцето:

— Го проверивме надзорот. На снимките нема ни една кола, ни еден случаен минувач… ништо што би покажало дека некој бил со неа. Камерите ја снимаат само девојчето. Но… — замолкна, како да му е непријатно — ни една друга камера во околните улици не ја регистрира. Таа се појавува само кога доаѓа пред вашата врата. Како да… доаѓа од никаде.

Рацете ми се оладени.

— Можеме да одиме кај вас дома? — праша офицерот.

Кимнав.

Кога пристигнавме пред мојата куќа, сонцето веќе заоѓаше. Во воздухот висеше нешто чудно, тешко — чувство дека нешто ќе се случи. Нешто што не сакаш да го видиш.

Се качивме на тремот и офицерот ме замоли да ја отворам камерата во живо. И веднаш штом ја вклучив…

Таму стоеше таа.

Девојчето.

Точно напладне — иако беше речиси седум навечер.

Гледаше право во објективот, како да знаеше дека ја гледаме.

Мајката извика и направи чекор напред.

— Мила?! Мила, душо, што правиш тука?!

Но девојчето не се помести. Не трепна.

Само го стискаше мечето — старо, со искинато око.

— Тоа е… истото… — прошепоти мајката. — Тоа исчезна… оној ден… кога ние… — запна, не можеше да продолжи.

На екранот видов како по образот на девојчето се тркала една единствена солза.

И тогаш офицерот прошепоти:

— Погледнете… таа нема… сенка.

Не веднаш сфатив. Но потоа видев: зајдисонцето фрлаше долги сенки насекаде наоколу.

Само девојчето, стоејќи пред мојата врата… немаше ни најмала сенка.

Мајката ја покри устата, колената ѝ се подвиткаа.

— Тоа… не може да биде… — прошепоти. — Таа… почина. Оној ден. Во рацете на нејзиниот татко. Не успеаја да…

Заплака.

А девојчето сè уште стоеше таму.

Гледаше.

Чекаше.

И тогаш разбрав.

Не доаѓаше кај мене.

Доаѓаше дома.

И нејзиното мало срце… сè уште ја бараше вратата зад која требаше да стои нејзиниот татко.