Само неколку минути подоцна, на социјалните мрежи се појавија првите фотографии: голем дел од градскиот пат буквално пропаднал, оставајќи зад себе длабока, мрачна дупка.

Патот, по кој секојдневно минуваа стотици автомобили, сега завршуваше во бездна. На местото веднаш пристигнаа полицијата, спасувачките екипи и инженерските тимови. Граѓаните беа оддалечени зад заштитни бариери, поради страв од нови рушења, но сите со ужас гледаа во отворената земја, каде што до вчера стоеше рамна асфалтна површина.

Стручњаците започнаа со почетна проверка, за да се уверат дека под урнатините нема заглавени луѓе. Неколку мажи се спуштија со јаже во бездната, а светлината од нивните лампи откриваше искривени метални прачки, стари кабли и распарчени делови од патот.

Но тогаш, меѓу земјата и урнатините, забележаа нешто што таму не смееше да постои. Нешто што ги остави сите вџашени. Човечки остатоци. Стари, но зачувани доволно добро за веднаш да стане јасно дека не потекнуваат од овој инцидент. Рацете и нозете беа заплеткани со рѓосани цевки и скршена опрема, како некој намерно да се обидел да ги сокрие длабоко под земја пред многу години.

Полицијата веднаш ја прошири заштитната зона и повика криминалисти. Камерите го документираа секој сантиметар од дупката, додека инженерите внимателно ја отстрануваа земјата. Со секој нов слој почнаа да се појавуваат сè пострашни детали: детски играчки покриени со прашина, искинати парчиња облека, останки од лични предмети. Како самата земја да чувала мрачна приказна што сега конечно избила на површината.

Граѓаните стоеја зад бариерите и шепотеа во неверување. „Ова е невозможно… Секој ден минуваме тука, а ништо не најавуваше дека вакво нешто може да се случи,“ рече една постара жена. Други снимаа со телефони, но дури и преку екраните сцената изгледаше нереално — како сцена од хорор филм префрлена директно во нивната улица.

До вечерта стручњаците излегоа со првична претпоставка: пропаста можеби е предизвикана од стара, одамна заборавена подземна структура — веројатно стар канализациски тунел кој со години пропаѓал. Но ова не даде одговор на најморничавото прашање — зошто имало човечки тела таму? И кој стоел зад тоа?

Градот веднаш се преполни со гласини. Луѓето почнаа да се потсетуваат на мистериозни исчезнувања од минатото, на приказни за напуштени куќи и тајни подземни премини. Медиумите брзо ја надуваа приказната — дупката беше прогласена за „бездна на ужасот“, а секоја вечер се собираа љубопитни жители да расправаат што навистина се крие под нивните домови.

Полицијата постојано предупредуваше: никој не смее да се спушта долу, ниту да допира нешто. Но љубопитноста на некои беше посилна. Некои испраќаа дронови, други се обидуваа да фотографираат од работ на дупката. Снимките за кратко време се проширија на интернет, предизвикувајќи страв и паника.

Во меѓувреме, криминалистите почнаа да ја разгледуваат и најстрашната можност — дека ова место било тајно гробиште на жртви на криминална група што дејствувала пред децении. Ако ова се потврди, тогаш градот буквално живеел над закопана историја на насилство за која никој не знаел.

Секој ден се пронаоѓаа нови морничави предмети: делови од черепи, избледени документи, детски предмети што некој некогаш ги држел во раце. Сè повеќе жители се прашуваа колку тајни крие земјата под нивните нозе.

Властите засега не излегоа со конечна изјава, но најавија детална истрага. Експертите беа едногласни: овој колапс не е само инфраструктурен дефект — тоа е прозорец во минато што можеби требало засекогаш да остане закопано.

Додека сонцето заоѓа и темната бездна зјае во средината на асфалтот, жителите разбираат нешто студено и болно јасно — дека под секојдневниот градски живот можат да се кријат ужаси какви што никој не помислувал.