Во нивното семејство постоеше стара традиција: по церемонијата, младоженецот требаше да ја носи невестата во раце од црквата до домот. Сите гости за тоа знаеја, а невестата се грижеше за овој момент уште од утрото — тој ѝ се чинеше најемотивен и најважен.

Кога церемонијата заврши и последните гости ја напуштија црквата, младоженецот и невестата се појавија на вратата. Таа стоеше покрај него, се насмевнуваше и полека ги крена рацете, очекувајќи тој да ја подигне, и тој момент да започне нивниот заеднички живот.

Но, сè се случи поинаку.

Младоженецот изненадно се сврти — не кон неа, туку кон својата мајка. Таа стоеше малку настрана, среќна и вознемирена. И изненадно, пред очите на сите, тој ја подигна во раце — токму така како што требаше да ја носи невестата.

Тие се смееја, позираа за гостите, мајката го гушкаше синот околу вратот, а младоженецот изгледаше сосема задоволен од себе.

Невестата застана неподвижно. Нејзиниот осмев исчезнуваше полека, а очите ѝ се проширија од шок. Се чувствуваше како да ѝ го исцедија воздухот. Гостите замолчеа — она што го видоа беше очигледно прекршување на традицијата и директно понижување на невестата.

Со потешкотии ги задржуваше солзите и гневот кој ѝ се креваше внатре.

— Што правиш?.. Ова е наша свадба, — прошепоти, едвај наоѓајќи зборови.

Младоженецот само ги сврте рамената:
— Ова е мојата мајка. И таа ми е поважна од секого.

Невестата почувствува како внатрешно ѝ се руши сè. Во тој момент таа одлучи што ќе направи понатаму.

Полека му се доближи, го погледна право во очи и тврдоглаво рече:
— Ако таа ти е поважна од мене, ако не можеш да ме почитуваш, тогаш ќе постапам според своите правила.

И тогаш се случи нешто што никој не го очекуваше. Невестата го зеде еден од букетите кои ѝ ги дадоа гостите и ги стави под нозете на нејзината свекрва — симболично означувајќи граница: „Тука завршува твојата власт.“

Гостите застанаа во шок. Некои дури отворија уста од неверување. Младоженецот побелeде, мајката беше збунета и не знаеше што да прави.

Невестата продолжи:
— Ова е мојот момент, мојот живот. Ако тоа сега не го разбираш, тогаш не си подготвен да бидеш мој сопруг.

Таа полека се доближи, го зеде за раце и рече гласно, за сите да слушнат:
— Јас заслужувам почит. Денес мене треба да ме носиш во раце, како што традицијата бара.

Младоженецот застана парализиран. Мајката зад него не можеше да сфати каде исчезна нејзината улога „главна жена на денот“. Но невестата не се повлече. Со достоинство и решителност се исправи — покажувајќи дека може да стои цврсто на свои нозе.

Гостите беа запрепастени. Шокот и восхитот се читаа на секое лице.

Младоженецот остана без зборови, а невестата стана кралица на сопствената свадба.
Целиот ден атмосферата остана напната. Гостите следеа секој нивен потег, а секој разговор завршуваше со иста мисла: „Таква невеста — тоа е вистинска сила.“

Така свадбата, која требаше да биде прослава на љубовта, се претвори во сцена на шокантен триумф на женската сила и достоинство.