Целиот свој живот го посвети на него. На неговите соништа, неговите потреби, неговата иднина. Таа беше тивка жена, незабележлива за светот, но незаменлива за своето дете. Работеше како чистачка во училиште, работејќи од зори до мрак – со раце испукани од хемикалии, со грб свиткан од години тешка работа, но со срце што никогаш не се жалеше. Сè што имаше, секој денар што го заштедуваше го тргаше на страна за него.

Кога ѝ кажа дека ќе се жени, очите ѝ се наполнија со радост. Цела вечер му приготвуваше чај и му ги слушаше плановите, неговите замисли за церемонијата, за иднината со жената што ја љубеше. За прв пат по многу години се почувствува дека трудот ѝ се исплаќа, дека нејзиниот син влегува во свет што го заслужува.

Таа ги зема сите свои заштеди – пари што ги собираше со години – и слушајќи ги неговите желби, му го купи костумот за кој тој од секогаш мечтаеше. Модерен, елегантен, со совршено скроени линии, како костум од списание. Го плати без да трепне, иако таа сума можела да ѝ биде плата за три месеци. Но за неа, радоста во неговите очи беше вредна повеќе од секоја финансиска жртва.

Дури и додека го носеше костумот, тој изгледаше како момче што не може да ја сокрие среќата. Го прегрна костумот и ѝ рече дека ќе биде најубавиот младоженец што некогаш постоел. Таа цела вечер не можеше да заспие – не од замор, туку од среќа.

Сè додека следниот ден не се случи нешто што засекогаш го промени нејзиниот живот.

Беше рано утро, а таа веќе беше будна. Му подготви појадок, остави на масата свежо испеглана кошула и се насмевна кога го виде како се подготвува. Но, нешто во неговиот глас тој ден беше чудно. Студено. Пресечено. Непознато.

Тој се сврте кон неа, воздивна и ја спушти главата, како да бара сила да каже нешто што одамна го носел во себе.

„Мамо…“, почна тој, но таа веднаш го почувствува мразот во тонот.

„Што е, сине?“, го праша, сè уште со насмевка полна љубов.

Тој ги стегна усните, избегнувајќи да ја погледне директно.

„Мамо, не сакам да те видам на свадбата.“

Светот престана да постои. Звукот од кујната, од улицата, од сопственото срце – сè исчезна за миг. Таа го гледаше неразбирајќи, како да не го слушнала добро.

„Што… што рече?“

„Таму ќе има важни луѓе“, продолжи тој, ледено смирен. „Ќе се чувствуваш како сиромашен роднина. Ќе ми го уништиш денот.“

Таа ги повлече рацете назад, како да ја удрил физички, не со зборови.

„Сине, јас… јас цел живот…“

„Мамо, немој да правиш драма. Ќе се срамам што мајка ми е чистачка. Младата ќе биде со своето семејство, сите ќе бидат уредни, пристојни, од добро општество. Не можам да дозволам да изгледаме како да доаѓаме од сиромаштија.“

Зборот „срам“ ѝ сече подлабоко од нож.

„Се срамам дека работиш таква работа“, ја доврши реченицата тој. „Ако дојдеш… ќе изгледа лошо.“

Тишината што следеше не беше обична. Таа беше судбинска. Тешка. Беспоштедна.

Таа се обиде да каже нешто – какво било објаснување, оправдување, повик на совест – но зборовите ѝ се залепија во грлото. Го гледаше својот син и во него не го препознаваше детето кое го чувала од бебиња, кое го носела на раце кога имал треска, кое го хранела кога немале ништо. Наместо тоа гледаше зрел маж кој се срами од неа – од нејзините раце, од нејзиниот труд, од нејзиниот живот.

Се сврте, полека, како да е стара сто години повеќе отколку што имаше. Во тој момент ја почувствува тежината на секој испукан прст, на секоја ноќ без сон, на секој ден што го жртвувала за него.

Таа не плачеше пред него. Не му даде таа чест.

Но кога тој излезе од собата, ја стави раката врз устата да не издаде звук. Телото ѝ се тресеше, а солзите паѓаа непрестан.

Свадбата се одржа. Гламурозна. Луксузна. Точно каква што тој сакал. Таа ја гледаше сликата на интернет, неговата насмевка, младата во бело, гостите во најубави тоалети. Го гледаше сопствениот син кој изгледаше среќен, горд, блескав.

А на ниедна фотографија не постоеше место за неа.

Ниту една трага дека таа жена некогаш постоела.

Но животот има чудни начини да ја врати вистината.

Со месеци подоцна, кога брачната хармонија почна да се распаѓа, кога работите што тој ги криеше почнаа да излегуваат на виделина, кога младата со која толку се гордееше го остави, кога долговите почнаа да го проголтуваат, тој конечно го почувствува вкусот на сопствената гордост.

Тогаш се врати кај неа. Скршен. Исплашен. Со заборавена понизност.

Но нејзината врата повеќе не беше истата врата. И нејзиното срце не беше истото срце.

Некои рани можат да се простат.

Но има други што оставаат белег што ни времето ни покајувањето не можат да го избришат.