Домот секогаш ме пречекуваше на ист начин: со три тивки чекори, три различни мјауци и три мали сенки што се триеја околу моите нозе. Мачките ми беа како делови од мене, спомени што дишат, животи кои јас лично ги спасив од улица. Тие ме чекаа секој ден, без оглед на времето, расположението или грижите што ги носев дома. Затоа оној мрачен, ненадејно празен ден го почувствував уште пред да го осознаам.

Го отворив вратото и нешто ме прободе во градите. Тишина. Необична, густа, како магла што стои меѓу ѕидовите. Го повикав првото име. Ништо. Второто. Ништо. Третото – пак тишина. Во стомакот ми се јави тежина.

Жена ми излезе од кујната како да се случува најобичен ден.

„Не можев повеќе да го поднесам крзното насекаде“, рече ладно. „Се избавив од нив. Заборави го тоа.“

Ми требаа неколку секунди да сфатам. Кога сфатив, ми се заледи крвта. Не се работеше за предмети. Не беа нешта што пречат. Тоа беа мои животни, мои спасеници, мои три причини да се насмевнам во мрачните денови.

„Што значи се избави? Каде се?“

„Не прашувај“, ми одговори. „Важното е дека ги нема.“

Се чувствував како да ми се руши светот додека таа мирно ја пушташе водата на чешмата. Таа не сфаќаше дека секој мјаук на тие животни ми беше сличен на отпечаток на срцето. Ги барав во секој агол од куќата, иако знаев дека нема смисла. Сè беше премногу чисто, премногу средено, како никогаш да не живееле тука.

Следните денови ги поминав во трка. Засолништа, ветеринари, огласи на интернет, групи, флаери. Секое утро почнував нова потрага, секоја вечер се враќав со истата празнина како и предходниот ден. Жена ми одбиваше да каже каде ги однела. Понекогаш тврдеше дека заборавила. Понекогаш дека не е важно. Понекогаш само молчеше, а тоа молчење беше полошо од било која лага.

Со недели траеше мојата мачна неизвесност. Почнав да се будaм ноќе убеден дека ги слушам нивните мјауци, дека ме бараат, дека некаде во темница чекаат да ги најдам. Почнав да сонувам дека ги држам во раце, а потоа да се будам со празни дланки. Секој ден симнував уште едно парче од себе.

Една вечер, пријателот кој ретко се јавува ми се појави на екранот. Го кренав телефонот со рака што се тресеше.

„Мислам… мислам дека знам каде се твоите мачки“, рече.

Светот застана. Дишењето ми се скрати.

„Каде?“, прошепотив.

Тој ми кажа адреса што не ја познавав. Мал пат надвор од градот, близу до запуштена индустриска зона. Местото не ми личеше на засолниште, ниту на нешто што човек би посетил доброволно. Но јас немав избор. Се качив во автомобилот и тргнав, возејќи побрзо отколку што разумот дозволува.

Патот беше пуст, обраснат, со темни дрвја од двете страни. Куќите стануваа сè поретки, светлата сè помалку. Срцето ми удираше во градите толку силно што го слушав како ехо. Се плашев од она што ќе го најдам, но уште повеќе се плашев да не најдам ништо.

На крајот стигнав до мала, валкана зграда со метална врата накривена од рѓа. Не личеше на место каде што се чуваат животни. Повеќе личеше на место каде што животите се згаснуваат. Вратата беше подотворена. Чекорив внатре, внимателно, како да минувам на граница меѓу светот и нешто многу пострашно.

Внатре беше темно и тивко. Воздухот мирисаше на влажно железо. Кога очите ми се навикнаа, забележав долг ходник со врати од двете страни. И тогаш го слушнав. Едно тивко, кршливо мјаукање, како од далечина. Престанав да дишам.

Се приближив до малата просторија на крајот од ходникот. Светеше само една сијалица, треперлива, како последен здив на нечиј живот. И таму, на подот, едно до друго, стоеја три транспортни кафези. Во секој по едно лице што го познавав подобро отколку луѓето околу мене.

Тие тројца – моите тројца – слаби, прегладнети, со очи широки од страв, но живи. Ме погледнаа и ми се чини дека го препознаа мојот глас пред да го изусти.

Колената ми попуштија. Се скршив покрај кафезите и ги повикав по име. Тие мјаукаа истовремено, како три срца што се обидуваат да ми кажат дека се уште тука, уште дишат, уште чекаат.

Ги земав. Ги изнесов од таму. Секој чекор ми беше тежок, но во мојата душа повторно се разгоруваше нешто што со недели беше мртво.

Пријателот ми објасни подоцна дека жена ми ги однела таму мислејќи дека „некој ќе се погрижи за нив“. Но тој кој ги земал не бил чувар на животни. Бил нешто сосема друго. Нешто што не се кажува гласно.

Тоа беше моментот кога конечно ја разбрав вистината.

Не ја изгубив само довербата во жената со која живеев. Ја изгубив и идејата за тоа кој сум бил пред ова. Нè предаваат оние што ги сакаме, а не оние што не ги познаваме.

Но едно нешто остана јасно: моите мачки беа со мене повторно. Скршени, но живи. Тие ќе заздрават.

А јас? Јас ќе треба да научам повторно да живеам со сознанието дека најлошото зло понекогаш спие веднаш до нас.