Дома исеков неколку тенки парчиња, ги изедов и остатокот го ставив во фрижидер. Сè изгледаше најнормално, мирис, боја, текстура – ништо сомнително. Си легнав убеден дека купив сосема исправен производ.

Следното утро решив повторно да појадам нешто лесно. Го извадив истиот салам, го ставив на даската и зедов нож. Но веднаш почувствував нешто чудно: ножот се движеше со невидлива пречка внатре, како да минува низ месо и одеднаш се сопира на нешто тврдо. Помислив дека можеби саламот е делумно замрзнат, иако немаше никаква причина за тоа. Сепак, одсеков уште едно парче – и ножот повторно заглави.

Внимателно го разделив исечениот дел и тогаш очите ми се раширија: внатре, во самата средина, се појави метален сјај. Прво помислив дека е некоја фабричка грешка, можеби дел од машина. Но кога почнав да го одвојувам тврдиот предмет од розевата маса, сфатив дека не држам парче метал, туку нешто многу пострашно и поапсурдно. Во мојата рака се најде мал USB флеш-диск, обичен, со неколку гигабајти меморија. Ме облеа студена пот. Само што сфатив дека претходниот ден сум јадел од истиот тој салам, во кој можеби имало уште нешто.

Страв и одвратност ме совладаа, но љубопитноста беше посилна. Како флеш-диск би завршил во фабрички спакуван производ? Дали некој случајно го изгубил? Или пак било фрлено намерно? И што би имало на него? Овие прашања ми се завртеа низ глава додека го вклучував компјутерот.

Го вметнав флешот во USB-портата и чекав. На екранот се појави една единствена папка, без име, само бела икона. Кога ја отворив, внатре имаше само една датотека. Видео, непознат формат, без наслов. Прстите ми задрхтеа додека двапати кликнав.

Видеото започна со тивко зуење и замаглен приказ. Камерата полека се фокусираше на нешто што наликуваше на голем индустриски погон. Тивок метален звук, далечни чекори, како да некој снимал тајно. На екранот се појавија работници со маски, кои работеа со огромни машини што ситнеа месо и го преправаа во маса за салам. Сè изгледаше сосема вообичаено, додека камерата не се помести кон еден агол, далеку од другите.

Таму стоеше човек со темна престилка. Лицето му беше скриено, но движењата беа нервозни, брзи. Тој отвораше кутија со малечки предмети – и почна еден по еден да ги турка внатре во масата што одеше кон машината за цедење. Беа исти флеш-дискови. Десетици од нив.

Тогаш видеото се доближи, како снимателот да се обидел да пријде поблиску. Во тој момент човекот со престилката се завртe и директно погледна во камерата. Неговите очи беа ладни, неподвижни. Снимката нагло се прекина токму кога тој се придвижи нанапред, како да тргна кон оној што снимал.

На крајот од видеото имаше само една реченица, напишана со црвени букви:
„Ако го гледаш ова, веќе е доцна.“

Пресеков. Се почувствував како некој да ми ставил товар на градите. Дали ова беше некаква шега? Заплашување? Дали навистина имаше човек што криел уреди во храна? Зошто? Кој би имал корист од такво нешто?

Го проверив пакувањето на саламот: фабрика од друг крај на земјата, долг рок, ништо необично. Но нешто ми падна во очи – ситни гребнатини на пластиката, како да некој ја отворил и повторно ја залепил. Никогаш не би забележал тоа ако не знаев што барам.

Следните неколку часа ги поминав барајќи информации на интернет, но не најдов ништо. Ниту скандал, ниту предупредување. И тогаш ми текна нешто полошо: можеби тоа беше само една од многу такви амбалажи, кои никој не ги отворил со сомнеж. Можеби други луѓе веќе изеле слични „додатоци“ а да не знаат.

Седев долго во тишина, со флешот до мене, прашувајќи се што да направам. Да пријавам? Да молчам? Или да пратам јавно предупредување и да ризикувам да ме сметаат за луд?

Но една работа ја знаев сигурно: не купувам повеќе ништо без да го проверувам трипати. И не можам да престанам да мислам дека тој човек од видеото, оној со ладните очи, можеби не гледал само во камерата. Можеби гледал во мене.

И дека ова можеби не беше случајност – туку порака.