А дури и ако преживее – мислеа тие – целиот свој живот ќе го помине сокриен од светот.
Но во ова дете имаше нешто што ниту еден медицински апарат не можеше да го измери: непоколеблива волја.

Кога по неколку месеци се разбуди во болничка соба, завиткан од глава до пети како жива статуа, сите мислеа дека ова е само почеток на бескрајна болка. И беа во право: секојдневни преврски, неиздржлива болка, бесконечни операции. Неговата кожа пукаше при секое движење, понекогаш дури и при едно единствено вдишување.
Другите деца трчаа по ходниците – тој не. Тој само лежеше, го гледаше таванот и учеше да преживее.

Но токму во таа тешка тишина се разбуди нешто темно и истовремено силно во него: одлуката никогаш да не дозволи болката да го скрши.
И кога еден ден ги чу медициските сестри како шепотат дека „таков живот не вреди“, тој разбра дека мора да го докаже спротивното – на сите, но најпрво на себе.

Годините минуваа и тој повторно учеше како да го користи своето тело. Секој чекор беше како одење по жар. Секое огледало – непријател. На улица децата се тргаа од него, некои се плашеа, други му се смееја.
Но тој не побегна. Напротив: продолжи напред. Секогаш напред.

И дојде денот кога направи нешто што никој не го очекуваше: се запиша на универзитет.
Никој не сфаќаше зошто. Каква корист? Зошто човек со такви лузни би влегол меѓу луѓе кои често знаат да бидат сурови?

Одговорот беше едноставен: сакаше да живее, а не само да преживува.

Првите денови на универзитетот беа како кошмар. Погледи, шепотења, несмасни прашања.
Тогаш направи нешто што го промени целиот негов живот: почна да зборува.
Кога некој го прашуваше што се случило, тој не го спушташе погледот. Раскажуваше. За огнот. За болката. За тоа како е да живееш во свет што се плаши од твоето лице.

И нешто се промени.
Луѓето престанаа да ги гледаат лузните – почнаа да го гледаат него, неговата сила, неговиот глас.

Со текот на годините, тој стана инспирација за многумина.
Пронајде работа што имаше смисла за него. Запозна нови луѓе, се отвори кон светот, научи да се смее, да простува.
А најважно од сè: научи да се сака себеси. Зашто разбираше дека лузните не се проклетство, туку мапа на неговото преживеано патување.

Денес никој не се изненадува кога ќе го види како стои пред стотици луѓе – висок маж, со кожа обележана од пламенот, но со мирен и сигурен глас.
И кога ќе ја изговори реченицата што ја повторува на секое свое предавање, салата останува во длабока тишина:

„Огнот не ме уништи. Само ми покажа од што навистина сум создаден.“

И неколку секунди владее целосна тишина.
Онаа тишина во која секој сфаќа дека слуша човек што поминал низ пекол – и наместо да изгори во него, станал извонреден.