Се вели дека соседите можат да бидат твојата најголема поддршка – или твојата најлоша кошмарна закана. Никогаш не би поверувала дека мојата соседка ќе стане и двете. Она што започна како обична услуга се претвори во студена измама и заврши со одмазда која засекогаш ѝ ја промени сликата за мене.

Кога 200 € значат опстанок

Јас сум Лила, имам 48 години, самохрана мајка на две деца. Маж ми замина пред шест години со изговор дека „му треба време да се најде себеси“. Во вистина, никогаш повеќе не се врати. Од тој ден јас ги одгледувам синот Џуд, кој веќе е тинејџер, и малата Ајви. Работам од дома во кол центар, а платата едвај ги покрива сметките. Секое евро е борба за преживување.

Токму тогаш, една утрина, на мојата врата се појави новата соседка, Сати, околу триесетгодишна. Со очи полни замор и нервоза ми рече:
— „Лила, вчера правев забава и куќата ми е во хаос. Морам итно да одам на работа, можеш ли да ми помогнеш да ја исчистам? Ќе ти дадам 200 €.“

Се двоумев. Два дена работа за туѓ неред? Но тие пари за мене значеа храна за децата и платена сметка за струја. Прифатив.

Кога влегов во куќата, имав чувство дека сум во депонија: празни шишиња, расипана храна, леплив тепих, планини од садови. Два цели дена јас чистев, миев, дезинфицирав, изнесував ќеси со ѓубре. Рацете ми беа полни плускавци, грбот ме болеше, но мислев на децата и продолжував.

Измамата

Кога завршив, куќата светеше од чистота. Исцрпена, но горда, отидов кај Сати да си ги земам парите. Таа ме погледна студено, со полунасмевка.

— „Пари? Кои пари?“

Се вледенив. „200-те евра. Така се договоривме.“

Таа рамнодушно ги крена рамената. „Никогаш не сум кажала такво нешто. Сигурно се лажеш.“ Се сврте, влезе во автомобилот и замина, оставајќи ме понижена и со празни раце.

Два дена мој труд избришани за миг. Но не планирав да молчам.

Планот за одмазда

Ноќта ја поминав без сон. Лутина ми вриеше во крвта. Решив дека нема да ја оставам да помине неказнето.

Два дена бев во нејзиниот дом. Видов сè: неплатени сметки, писма што ја откриваа нејзината вистинска состојба, отворен лаптоп со приватни пораки. Сите тајни што ги криеше од светот. Нејзината совршена слика беше само кревка маска.

И јас знаев како да ја скршам.

Ударот

Дискретно направив копии од неколку компромитирачки документи. Потоа анонимно ги ставив во поштенските сандачиња на нејзините блиски пријатели.

Во исто време, низ маалото ја кажував вистината: дека ме замолила за помош, а потоа одбила да ми плати. Гласините брзо се проширија. Насмевките што таа ги обожаваше исчезнаа, заменети со сомнителни погледи. Забавите ѝ опаднаа, пријателите ја напуштија, а угледот за кој толку се гордееше се распадна како кула од карти.

Ја гледав секое утро како излегува со наведната глава, со брз чекор и без оној арогантен сјај во очите.

Лекцијата

Не, 200-те евра никогаш не ги видов. Но добив нешто многу повредно – моето достоинство. Доказ дека не сум жена со која некој може да си игра.

Сега, секојпат кога ќе се сретнеме, таа ги спушта очите. Знае што направи. Знае што направив јас. И знае дека денот кога се обиде да ме измами е ден што ќе го памети засекогаш.