Во време кога семејството често останува во сенка на секојдневните обврски и трката по живот, се појави приказна што им ги стопли срцата на милиони луѓе. Деведесет и осумгодишна жена донесе одлука што едни ја нарекоа лудост, а други — најчист израз на љубов. Таа се пресели во дом за стари лица. Но не затоа што била сама, не затоа што немало кој да се грижи за неа. Таа го направи тоа од една причина: таму веќе живеел нејзиниот осумдесетгодишен син. Нејзиниот чекор стана симбол на безусловната мајчинска љубов што годините не можат да ја избришат.

Момент што сите ги остави без зборови

Кога персоналот на домот ја виде ситната, побелена жена со решителен чекор, никој не помисли дека тоа е мајката на еден од станарите. Но вистината ги остави во шок. Нејзиниот син, веќе во поодминати години, се нашол таму поради здравствени проблеми. Таа, наместо да остане сама дома, изјавила: „Сакам да бидам со него. Додека сум жива, јас морам да се грижам за моето дете.“

Овие зборови ја трогнаа не само околината туку и целата јавност. Луѓето се навикнати на спротивното — старите родители ги оставаат во институции, а децата продолжуваат со своите животи. Но овде, една мајка речиси стогодишна, одлучува да го напушти својот дом за да остане до синот.

Силата на мајчинската врска

Синот, кога ја видел, заплакал од емоции. Не можел да поверува дека мајка му се одрекла од својот спокој за да биде со него. За многумина тоа изгледаше како жртва. Но за неа тоа беше нешто природно. Таа рече: „Мајка останува мајка цел живот. Без разлика дали има 8 или 80 години — тој е секогаш моето дете.“

Оваа реченица ја откри суштината на приказната. Мајчината љубов не старее, не слаби. Таа само станува подлабока, посилна, корен што ништо не може да го искорне.

Реакциите во домот

Жителите на домот беа воодушевени. Во место каде што често владеат тишина и осаменост, одеднаш се појави семејна топлина. Персоналот исто така забележа промена кај синот: очите му засветлија, повторно се појави насмевка и сила да се бори со својата болест.

Веста брзо се прошири и на социјалните мрежи. Илјадници луѓе коментираа, некои признаваа дека плачеле, други велеа дека оваа приказна им ја разбудила совеста за односот со сопствените родители.

Прашање што нè засега сите

Оваа случка нè тера да се запрашаме: како ја замислуваме староста? Дали треба да биде време на осаменост и очекување, или време поминато со оние што најмногу ги сакаме?

Често велиме дека сме премногу зафатени, дека немаме време. Но можеби токму во тие години, кога родителите се најранливи, нашата блискост е најпотребна.

Мајката на 98 години покажа дека љубовта нема граници. Дека љубовта не умира.

Симбол и потсетник

Денес за нив зборуваат не само во нивниот град, туку и далеку пошироко. Нивната приказна стана симбол на надеж и потсетник за вистинските вредности.

И секој од нас треба да си постави прашање: би сакале ли ние самите да ја поминеме староста покрај најблиските?

Животот е прекраток за љубовта да ја оставаме за „подоцна“. Можеби токму денес е време да им се јавиме на родителите, да ги посетиме или едноставно да кажеме: „Јас сум тука.“