Никогаш не би поверувала дека токму на седумдесет години ќе доживеам момент кој целосно ќе ја преврти мојата слика за себеси, за животот и за тоа што значи да се остарува. Целиот живот сме воспитувани со стереотипи – дека староста е време на повлекување, скромност и бавно откажување од радостите. Но едно неочекувано средба на летен плаж ги урна сите тие убедувања.

Средба што не ја очекував

Тоа беше обичен летен ден. Стигнав на плажата со широк шешир, големи очила за сонце и лесно парео што го покриваше моето тело. Со години мислев дека во моите години не е пристојно да се појавам во костим за капење.

И тогаш ја здогледав неа. Жена приближно на моја возраст, која одеше по крајбрежјето во светол и прилично откриен костим. Без шамија, без прекривање, без обид да сокрие нешто. Нејзиниот став, смиреноста и самодовербата беа толку впечатливи што сите ја гледаа.

Јас, наместо восхит, почувствував мешавина од завист и лутина. Како може да си дозволи толкава смелост? Зарем не гледа дека сите ја набљудуваат?

Моја храбра постапка

На крајот не издржав. Се доближив и со сериозен тон реков:
— Извинете, ама не мислите ли дека таков костим е… премногу откриен за нашите години?

Бев сигурна дека ќе се засрами, ќе се обиде да се оправда или барем нервозно ќе се насмее. Но нејзиниот одговор беше сосема поинаков.

Одговор што засекогаш ќе го паметам

Таа ме погледна право во очи и мирно ми рече:
— Драга моја, и јас имам седумдесет години. Но овој костим не го носам за другите. Го носам за себе. Моето тело е приказна за мојот живот. Во овие брчки се моите радости и солзи. Во овие лузни се битките што сум ги преживеала. И горда сум на тоа. А ако не си дозволам слобода сега – тогаш кога?

Тие зборови ме погодија посилно од било каква критика. Во нив немаше ниту предизвик, ниту ароганција – туку едноставна вистина.

Внатрешен пресврт

Стоев немо, чувствувајќи како во мене се рушат години комплекси и стравови. Зошто дозволив туѓите мислења да управуваат со мојот живот? Зошто поверував дека староста е пресуда?

Пред мене стоеше жена која не изгледаше помлада од мене, но зрачеше со живот. Нејзината убавина не беше во мазната кожа, туку во самодовербата и целосното прифаќање на себеси. И тогаш сфатив: тоа го посакувам и јас.

Ново гледиште

Кога се вратив дома, не можев да ги извадам нејзините зборови од глава. Се потсетив на мојата младост – на часовите поминати во избирање фустани, на радоста од танцот до зори, на смеењето без задршка. И одеднаш сфатив: времето не ми го одзеде тоа – јас самата се откажав.

Неколку дена подоцна си купив нов костим за капење. Не толку откриен како нејзиниот, но шарен и весел. Првпат по години отидов на базен без срам. Почнав повторно да читам за уживање, да сликам, да си дозволувам мали радости што одамна ги заборавив.

Вистинското значење на староста

Сега знам: староста не е крај, туку преобразба. Тоа е време кога конечно можеме да престанеме да живееме за другите и да почнеме да живееме за себеси. Секоја брчка, секоја трага е доказ за богат живот.

Слободата не доаѓа од обидите да изгледаме помлади, туку од храброста да се прифатиме токму такви какви што сме. И тогаш годините стануваат само бројка.

Животна лекција

Зборовите на таа жена ми ги отворија очите. Нејзината искреност ми покажа дека вистинската убавина е во храброста да бидеме свои.

Ако на седумдесет години можеме гордо да прошетаме по плажа во костим за капење, горди на телото и на приказната што го носи, тогаш староста не е залез… туку раѓање на нова слобода.