Таа сакаше само мирна вечера со своето бебе во еден топол ресторан. Ништо необично — тивка атмосфера, нежна музика, топло јадење на масата. До неа лежеше мало ќебенце. Кога бебето почна немирно да се движи, мајката без двоумење започна да го дои. За неа тоа беше природно, нормално, смирувачко. Но за еден маж на соседната маса — тоа беше „проблем“.
Неочекуван глас од соседната маса
Неговите зборови одекнаа гласно, со премногу самодоверба:
— „Може ли, ве молам, да се покриете? Ова е ресторан…“
Во салата настана молк. Неколку погледи се насочија кон неа. Во тој миг почувствува како сè ѝ се стегна внатре: срам и бес заедно. Сакав да исчезне, но наместо тоа во неа се разбуди нешто посилно — решителност.
Го остави приборот, длабоко воздивна и се заврте кон него. Тој седеше самоуверено, како да очекува благодарност и покорност. Но наместо тоа, доби одговор што ќе го памети долго.
„Што точно ви пречи?“
„Кажете ми,“ рече таа јасно, „дали ви пречи што моето бебе јаде? Или ви пречи што јаде на најприродниот можен начин?“
Неколку гости се насмевнаа. Мажот се помести на столчето, збунет.
„Јас само мислам дека не е соодветно,“ изговори. „Луѓето доаѓаат тука да вечераат, а не да… па, знаете.“
Таа се исправи, со цврст поглед:
„Знаете, моето бебе не користи вилушка и нож. Единствениот начин да се нахрани е преку мајчиното млеко. Ако тоа ве шокира, можеби проблемот не е кај мене.“
Салата се насмевна со тивок потсмев. Атмосферата се смени. Таа веќе не беше таа што се чувствува непријатно — тој беше.
Поддршка што не ја очекуваше
Од соседната маса една постара жена одобрувајќи кимна:
„Браво, ќерко. Прави го она што е исправно.“
Дури и келнерот, минувајќи, додаде:
„Сè е во ред, имате целосно право да го доите вашето дете овде.“
Мажот поцрвене, измрмори нешто и погледна настрана. Неговата „авторитетност“ исчезна за миг, оставајќи само непријатна тишина.
Зошто оваа приказна е важна
Вакви сцени се случуваат секој ден. Стотици мајки се соочуваат со укорни погледи, шепотење или директни забелешки. Им велат да се „покријат“, да „одат во тоалет“ или да „почекаат додека не стигнат дома“. Но никој не им нуди нешто поважно — почит.
Доењето не е „неприлично“. Тоа не е провокација, ниту демонстрација. Тоа е живот, љубов, хранливост. Бебето не може да чека додека на возрасните им е удобно. И ниту една мајка не треба да се извинува што му го дава најдоброто на своето дете.
Момент на сила
За оваа жена, таа вечер беше и искушение и победа. Не само што го одбрани своето право, туку и им покажа на сите дека молкот не е единствената опција. Понекогаш е доволен еден јасен и цврст одговор за срамот да се претвори во гордост.
И можеби токму ваквите приказни ја учат општествената средина да гледа на мајчинството без предрасуди. Бидејќи доењето не е „непријатност“ — тоа е еден од најприродните и најчовечки акти.
Сакате да дознаете што се случи потоа, откако мажот замолкна и го спушти погледот? Таа направи чекор што никој во ресторанот не го очекуваше… Продолжението на приказната е во коментарите подолу!