Во канцелариите на една голема увозна компанија во Киев, никој не претпоставуваше дека обичен ден ќе се претвори во приказна за која ќе се зборува со години. Но, судбината често сака да се потсмева токму таму каде што гордоста и ароганцијата се судруваат со тивката сила и достоинство.

Почеток: гнев и понижување

Аркадиевич Мелников, богат бизнисмен и сопственик на фирмата, беше познат по својата раскош, студен карактер и по тоа што секогаш ги гледаше луѓето од високо. Тој ден беше особено бесен: изгуби договор вреден милиони и нервозата ја истураше врз сите околу себе.

Кога чистачката Павловна Сидорова тивко ја бришеше прашината покрај неговата канцеларија, тој грубо ја турна и извика:
— „Не ми се мешај во работа, бабо!“

За вработените ова не беше ништо ново. Навикнати беа да гледаат како шефот ги навредува послабите. А Павловна, во старата униформа и со наведната глава, за него беше едвај забележлива сенка.

Загадочното писмо

По еден час, секретарката донесе плик со меѓународна поштенска марка. Внатре имаше официјален документ, напишан на унгарски јазик, со печати и потписи.

Мелников намуртено го разгледуваше.
— „Што е оваа глупост?“ – рикна.

Ниту агенциите за превод, ниту онлајн алатките не успеаја да го дешифрираат текстот. Со секоја минута, неговата лутина растеше. На крај, со сарказам извика пред целиот колектив:
— „Ќе ја дадам мојата месечна плата — четириесет и пет илјади гривни — на оној што ќе го преведе овој марсовски јазик!“

Смеењето одекна по ходниците. Колегите се шегуваа, а тој уживаше во вниманието, убеден дека зборовите му се само безначајна досетка.

Од потсмев до молк

И тогаш напред излезе Павловна. Со мирен глас рече:
— „Дозволете јас да пробам.“

Се слушна уште погласен потсмев. „Чистачката ќе преведува унгарски?“, се гласеше низ канцеларијата. „Следно ќе ни чита портирот на латински!“

Но Павловна не се поколеба. Со сигурни раце ги држеше документите и со поглед исполнет со решителност почна да чита.

Гласот што ја замолкна просторијата

Штом ги изговори првите реченици, тишина падна врз целиот канцелариски простор. Таа го изговараше унгарскиот јазик со извонредна точност и веднаш го преведуваше на руски.

Секоја нејзина реченица го белееше лицето на Мелников.

Документот доаѓаше од будимпештански нотар. Се работеше за огромно наследство — милиони евра поврзани со меѓународна соработка. Во текстот се споменуваше и неговата компанија. Но најважното беше дека единствениот законски наследник беше… Павловна Сидорова.

Шок

Мелников остана без зборови.
— „Ова… не е можно…“ – прошепоти.

Но печатите, потписите и правната терминологија не оставаа простор за сомнеж. Жената што ја понижи и омаловажи пред малку, всушност беше наследничка на огромно богатство.

Минатото што се враќа

Со смиреност, Павловна објасни:
— „Како млада студирав во Будимпешта. Животот ме однесе по друг пат, но јазикот никогаш не се заборава. Очигледно, судбината решила токму сега да ме потсети на тоа.“

Колегите, кои дотогаш се потсмеваа, ја гледаа сега со почит и изненадување.

Пресврт

За Мелников тоа не беше само понижување. Тоа беше удар од самиот живот — доказ дека ароганцијата и богатството се безвредни пред вистината. Неговата шега за платата звучеше смешно и бедно.

Тој ден човекот кој мислеше дека е недопирлив мораше да признае дека достоинството и знаењето се поголеми од парите.

Заклучок

Приказната брзо се прошири низ целиот деловен центар. За едни тоа беше лекција: никогаш не суди некого по неговата работа или изглед. За други — потсетување дека животот умее да ги преврти сите улоги во миг.

А за Аркадиевич Мелников тоа беше денот кога смеата му се претвори во замрзнат молк — денот кога чистачката се покажа поголема од милионерот-шеф.