Мирисот на печено пиле со зачини ја исполни кујната и создаде чувство на топлина и дом. Како и секој петок во последниве осумнаесет години, Олга го приготви омилениот оброк на својот маж. Нивната ќерка, седумнаесетгодишната Катерина, со сигурни движења го намести приборот на масата, а ѕвонењето на садовите звучеше речиси свечено. Но таа вечер во воздухот висеше нешто поинакво — тешко предчувство кое никој не можеше да го игнорира.

Реченица што падна како гром

Дмитриј влезе во просторијата со чудна насмевка. Олга веднаш ја забележа. Годините на брак ја научија да ги чита неговите изрази и знаеше дека ќе објави нешто сериозно.

Седна, касна залак пиле, ги избриша усните со салфетка и рече:
„Од овој месец ќе имаме одделен буџет. Сè прецизно пресметав и дојдов до заклучок дека е поправедно така: секој ќе троши само она што сам ќе го заработи.“

Тие зборови одекнаа како удар на чекан. Катерина ги крена очите од телефонот. Олга, по кратка пауза, мирно отсече мал залак и изговори:
„Добро.“

Тој еден збор беше доволен Дмитриј да се загуши.

Поделено семејство на трпезата

За него ова требаше да биде триумфален говор. Очекуваше отпор, солзи, можеби дури и расправија. Наместо тоа, се соочи со мразечко молчење.

За Дмитриј, „одделен буџет“ значеше контрола и независност. За Олга тоа беше знак дека тој веќе не ја гледа како рамноправен партнер. Човекот со којшто изгради живот сега поставуваше ѕид меѓу нив.

Катерина молчеше, но во себе почувствува страв — за првпат сфати колку е кревко семејството.

Тивката сила на една жена

Смиреноста на Олга не беше капитулација, туку оружје. Таа одамна го предвидела овој момент и се подготвила. Знаеше дека тишината може да биде посилна од секој крик.

Години на жртви ја научија на издржливост. Таа знаеше како да преживее со малку, како повторно да се издигне од ништо. Ако Дмитриј мислеше дека со ова ќе ја скрши, се лажеше.

Нејзиното „добро“ не беше согласност. Тоа беше почеток на нова игра.

Неговото поразување започна токму тогаш

Дмитриј почувствува како земјата му бега под нозете. Мислеше дека управува со ситуацијата, но нејзината ладна реакција го потресе повеќе од која било кавга.

Очекуваше бура. Добил рамнодушност. А ништо не плаши човек повеќе отколку сознанието дека веќе нема моќ да предизвика емоции.

Пресвртна точка

Пилето на масата изладуваше, но во Олга се разгоре нов оган. Таа сè уште не знаеше кој ќе биде следниот чекор, но беше сигурна во едно: никогаш повеќе нема да дозволи да ја третираат како второстепена.

Катерина ја гледаше мајка си со восхит. Првпат не ја гледаше само како сопруга, туку како силна, горда и решителна жена.

Дмитриј остана да седи вкочането, со непријатно чувство дека изгубил битка за која не бил ни свесен.

Таа вечер беше точка од која нема враќање. Една непромислено изречена реченица урна години илузии. И не беа кавгите ниту солзите, туку едноставното „добро“ што ѝ ја отвори на Олга вратата кон вистинската слобода.