Галина се разбуди порано од петлите. Во нејзината куќа сè уште владееше темнина, како самата ноќ да не сакаше да му ја предаде власта на новиот ден. Но селската жена одамна беше навикната да станува со првите зраци светлина, дури и кога тие едвај се пробиваа низ густата магла. „Сонот е за слабите, работата е за силните,“ сакаше да се шегува, врзувајќи ја шарената марама врз своите поседени коси.

Но тоа утро нешто беше поинаку. Наместо вообичаената леснотија, во нејзиното срце се всели необјаснив немир. Се чинеше дека тишината што го опкружуваше домот не е пријателска, туку заканувачка – како некој невидлив набљудувач да го следи секој нејзин чекор. Плашливо погледна низ прозорецот.

Селото сè уште спиеше, завиено во сребрената покривка на маглата. Прозорците на куќите личеа на неми очи вперени во празнината. Само далечниот лавеж на куче сведочеше дека животот продолжува. Рацете на Галина по навика ја зедоа плетената корпа – верниот придружник на сите нејзини походи во шумата по печурки.

Кога излезе на прагот, ја удри ладниот утрински воздух. Дури и ветерот, кој обично знаеше да се заигрува меѓу дворовите, тој ден молчеше. „Не ми се допаѓа ова,“ промрморе, цврсто затегајќи го волнениот шал околу рамената. Но продолжи. Печурките сами не се собираат.

На крајот на селото куќите стоеја како остарени луѓе, покривите наведнати, прозорците уморни. А на една трошна тераса седеше Петар. Старец од 75 години, со грб свиткан од времето, кој речиси се губеше во утринскиот мрак. За мештаните тој беше како дух – вечен, непоместлив.

Некогаш имал жена – Марина. Ја љубел повеќе од животот, но при тешко породување таа починала заедно со нивното неродено дете. Од тогаш Петар се затвори во себе. Никогаш повеќе не се ожени, никому не отвори душа. Само неговата куќа стоеше немо, а луѓето низ селото ткаеја приказни за него.

Токму таму, во неговата куќа, вчера вечер мештаните забележале нешто необично. Од мочуриштето, завиено во густа магла, излегла млада жена. Влажна, пребледа, со коса покриена од трска и кал. Петар ја одвел внатре. Од тој миг – тишина.

Таа тишина се распрсна дури наутро. Од куќата на Петар одекна врисок – толку продорен и нечовечки, што целото село занеме. Луѓето отвораа врати, гледаа низ прозорците, но никој немаше храброст да се приближи.

Само Галина, совладана од страв и љубопитство, се осмели. Вратата не беше заклучена. Она што го виде внатре засекогаш ѝ остана во паметта.

На подот лежеше младата жена, целата во кал и покриена со мочуришни треви. Нејзините очи беа широко отворени и блескаа од ужас. Во аголот седеше Петар, блед како мртвец, треперејќи како дете.

Жената прошепоти: „Тој ме спаси… но мочуриштето не сака да ме пушти…“ И потоа испушти таков врисок, што прозорците зазвонеа, а луѓето надвор се вкочанија.

Вечерта целото село зборуваше за тоа. Некои веруваа дека тоа не беше обична жена, туку дух на мочуриштето. Други тврдеа дека Петар одамна склучил мрачен договор и сега дојде моментот да плати. Но никој не се осмели повторно да влезе во неговата куќа.

Од тој ден, кога ноќта е обвиена со магла, од куќата на Петар се слуша женски крик. Младата жена исчезна без трага, но приказната остана. И до денес, мештаните си пренесуваат едно предупредување: ако мочуриштето нешто ти подари – никогаш не е без цена.