Секоја жетва што поминува од моите раце во почвата и од почвата на вашата трпеза не е само обична земјоделска рутина. Тоа е вистинска драма што се одигрува меѓу небото и земјата, меѓу надежта и стравот, меѓу моето срце и често немилосрдниот здив на природата.

Пролетта, кога првите топли зраци на сонцето ја будеат земјата, јас чувствувам како таа ми возвраќа со сопствен здив. Орањето не е само превртување на почвата – тоа е ветување што си го давам на себеси и на оние што ќе ги вкусат плодовите од оваа работа. Секое семе закопано во земјата е мала искра на вера, дека иднината ќе донесе изобилство, а не разочарување. Но со таа вера секогаш доаѓа и вознемиреност: колку пати ненадејните ноќни мразови уништиле сè што вчера изгледало силно и живо?

Летото е време на искушенија. Пеколното сонце ги гори не само листовите, туку и срцето, кога ги гледаш младите никулци како венат. Секоја капка вода станува богатство, секој дожд – празник. Но дури и во тој празник се крие страв: нема ли тој дожд да се претвори во бура, нема ли силниот ветер да ги скрши кревките стебленца, да ги истргне цветовите што треба да се претворат во плодови?

А потоа доаѓа долгоочекуваниот момент – првите плодови. Сè уште мали, сè уште срамежливи, но веќе во себе ја носат енергијата што јас ја вложив. Тоа не е само храна. Тоа е материјализирана надеж, претворена во форма што може да се држи во раце, да се помириса, да се почувствува под прстите. И секој пат кога ќе откорнам зрело овошје, чувствувам дека со него заминува и дел од мојата душа, дарувана без задршка.

Но зад оваа убавина секогаш постои цена. Ноќе го слушам шумолењето на лисјата – не ли е тоа тишината, предзнак на невреме? Го гледам небото – не ли се собираат облаци подготвени да уништат сè што е одгледано со толкава грижа? Понекогаш природата е сурова: еден силен налет на ветер може за неколку минути да ја уништи работата од цела сезона. Тогаш во рацете не останува жетва, туку само горчина и празнина.

Кога конечно ќе ги однесам плодовите на пазар или ќе ги предадам во рацете на оние што ги чекале, во нивните очи гледам едноставна благодарност. Но зад таа благодарност, тие не секогаш сфаќаат дека во секое доматче, јаболко или врзоп свежи билки има утрински студ, попладневна жештина, вечерна умор и вера дека сето тоа има смисла.

Често мислам дека луѓето ја земаат храната здраво за готово. Тие не замислуваат дека зад секој залак леб стојат не само земјата и водата, туку и срцето на човек кој од година во година го повторува истиот циклус, без никогаш да знае како ќе заврши. Земјоделството е игра без гаранции. Нема копче „откажи“. Постои само ти, земјата и небото, кои можат да бидат великодушни – или немилосрдни.

И сепак, продолжувам. Зашто во секоја сезона, во секој нов никулец, јас гледам нешто повеќе од растение. Јас гледам живот што се раѓа и му дава смисла на сè околу мене. Верувам дека храната одгледана со љубов носи во себе нешто повеќе од вкус и калории. Таа го носи здивот на земјата и топлината на душата. И можеби токму тоа ја прави вистинска.