Големата свадбена сала зуеше од тивок шум на гласови. За неколку минути требаше да започне церемонијата. Воздухот беше исполнет со мирис на свежи цвеќиња, со тивко шумолење на ткаенини и ѕвонење на чаши. Гостите, облечени во својата најелегантна облека, разговараа, фотографираа и со нетрпение го очекуваа моментот кога младите ќе си го кажат долгоочекуваното „да“.

Таа стоеше покрај него, држејќи го за рака. Фустанот и се ширеше околу телото како облак, а долгиот вел речиси ја допираше подот. На нејзиното лице блескаше насмевка, но во очите можеше да се забележи блага сенка на немир – толку суптилна што само внимателниот поглед би ја забележал.

— Сè ќе биде во ред — шепна младоженецот, нежно стегајќи и ги прстите.

Таа едвај приметно кимна. Но токму во тој миг… се случи нешто. Нешто од што срцето и застана.

Нешто се помести.

Не во публиката. Не зад неа. Туку под нејзиниот фустан.

Прво беше речиси незабележливо – мало заталожување, како некој нежно да го допрел материјалот одвнатре. Невестата се стресе и инстинктивно чекори наназад. Младоженецот веднаш забележа.

— Што се случува? — праша со нијанса загриженост во гласот.

Пред да може да одговори, движењето се повтори – овој пат посилно. Материјалот на фустанот се затресе доволно за и најблиските гости да го видат.

Во салата завладе тишина.

Една од деверушите ја стави раката на устата. Постара тетка се прекрсти. Лицето на младоженецот изгуби секаква боја, како крвта да му исчезна во моментот.

Потоа се слушна шумолење – едвај чујно, но несомнено – кое доаѓаше од под слоевите ткаенина.

Студен бран и помина по грбот на невестата. Чувствуваше дека не може да се помести, како времето да запрело.

— Ова е… некоја шега? — промрморе кумот, погледнувајќи околу себе со нервоза.

Но никој не се смееше. Сите погледи беа вперени во долниот дел на фустанот.

И тогаш, одеднаш, материјалот се стресе толку силно, што беше јасно дека нешто сака да излезе.

Воздив на шок се разлеа низ салата.

Невестата, треперејќи, направи уште еден чекор назад. Младоженецот инстинктивно ги стави рацете на нејзините рамења, како да сака да ја заштити.

— Тргни го велот! — извика некој од гостите.

Но велот немаше никаква врска со тоа. Сите очи беа насочени кон подот.

И тогаш, пред сите, од под работ на фустанот се појави мала глава.

Мачка. Вистинска, мека и влакнеста, со огромни зелени очи.

Полека излезе и седна на средината од црвениот тепих, како да е главната ѕвезда на целата церемонија.

Салата експлодираше во смеа и возгласи. Напнатоста што само миг претходно ги стегаше сите, веднаш исчезна.

Невестата си го покри лицето со раце, раздвоена помеѓу олеснување и срам. Младоженецот нервозно се насмеа и ја прегрна.

Се откри дека мачката припаѓала на сопствениците на ресторанот. Неколку часа претходно успеала да се вовлече во соблекувалната, додека невестата се подготвувала, и се сместила меѓу наборите на нејзиниот повеќеслоен фустан, без никој да забележи.

Фотографите тој ден направија десетици снимки што засекогаш ќе останат во сеќавање на сите присутни. И иако церемонијата беше прекината од овој неочекуван влакнест гостин, сите се согласија дека токму тој момент ја направи свадбата навистина незаборавна.

Денес, младите на шега велат дека нивните брачни завети не ги слушнале само роднините и пријателите, туку и нивниот нов, четириног талисман, кој бил присутен уште од самиот почеток на нивниот заеднички живот.