Јунското сонце нежно го галеше студениот мермер, правејќи надгробните споменици да светкаат со блед сјај. Карина одеше бавно, со наведната глава, избегнувајќи да ги погледне лицата на фотографиите — животи што одамна завршиле. Не беше дојдена тука за да се потсети или да жали. Нејзината цел беше многу потемна. На гробиштата често оставаа храна — овошје, бонбони — како почит кон мртвите. За некои тоа беше чин на сеќавање. За неа, тоа беше прашање на преживување.

Бременоста ѝ ги правеше чекорите тешки, а минатото ѝ втиснало во очите камена умореност. Пред само три недели излезе од затвор, отслужувајќи казна за кражба. Но слободата се покажа како илузија: без работа, со семејство што ѝ го свртело грбот и со пријатели кои исчезнале како никогаш да не постоеле. Секој ден беше борба за парче леб.

Тој ден Карина планираше да направи само краток обикол — силите ѝ беа при крај. Но кај еден раскошен гроб, украсен со свежо цвеќе и резбан споменик, забележа нешто темно под клупата. Кога се приближи, виде дека тоа е кожен паричник. Срцето ѝ затрепери.

Се огледа — нема никој. Го крена и ја почувствува неговата тежина. Тежок… мора да има нешто внатре. Прстите ѝ затреперија. Веќе си замислуваше како купува леб, млеко, можеби и нешто благо. Со тивко „клик“ закопчалката се отвори — и нејзините надежи за пари веднаш се распаднаа.

Нема банкноти. Нема монети. Само неколку пожолтени фотографии, внимателно свиткани писма и венчален прстен со гравирање.

Карина намуртено погледна. На фотографиите имаше маж во четириесеттите, насмеан покрај жена и малечко момче.

Го отвори едното писмо. Ракописот беше фин, уреден, очигледно женски. Првите редови ѝ го прободија срцето:
„Љубов моја, ако го читаш ова, значи дека веќе ме нема. Знам дека секогаш ќе бидеш покрај нашиот син. Грижи се за него и запомни дека те сакавме повеќе од самиот живот…“

Во градите почувствува стегање. Со прстите го допре студениот метал на прстенот, а бран на срам и тага ја преплави. Се сети кога и таа сонуваше за семејство, за дом, за топлина… а наместо тоа најде затворски ѕидови, осаменост и недоверба.

На задната страна од фотографијата на детето забележа мала порака: „На мојот син за неговиот 5-ти роденден. Тато те сака.“ Тоа веќе не беше обичен изгубен предмет — тоа беше парче нечиј живот, сочувано тука на гробот како симбол на љубов и загуба.

Карина полека го затвори паричникот. Во главата ѝ блесна мисла — да го продаде прстенот, да земе пари, да купи храна. Но заедно со таа мисла се јави нешто друго — првпат по многу години почувствува искра на совест.

Го врати паричникот на истото место, внимателно избришајќи ја правта, и тивко прошепоти:
— Прости ми…

Солзите ѝ се тркалаа по лицето, мешајќи се со правта. Си замина, но нешто во неа се смени. Можеби првпат разбра дека сè уште може да го сврти животот во друг правец — не поради морал или страв од казна, туку затоа што сфати дека и најзагубените души можат да направат избор што е барем малку почист.

Таа вечер се врати во изнајмената соба со празни раце, но со неочекувана решителност. Утредента ќе се обиде да најде работа. Миење подови, растоварување стока — сè беше подобро отколку повторно да се изгуби себеси.

Карина знаеше дека патот ќе биде долг, но сега имаше причина да се бори — не само за детето што го носеше под срцето, туку и за денот кога ќе може конечно да си погледне во очи без срам.