Лена секогаш веруваше дека љубовта може да победи сè. Со Дмитриј се запозна уште во средно училиште – ѝ изгледаше паметен, добар и како човек што навистина ја разбира. Заедно шетаа низ паркот до доцна навечер, сонуваа за свој стан, зборуваа за патувања и се колнеа дека ќе ги надминат сите пречки рамо до рамо. Лена беше сигурна дека нивната љубов ќе трае вечно.

Но по матурата, нејзиниот свет се сруши. Дмитриј почна да се оддалечува – пишуваше сè поретко, а при средбите зборуваше најмногу за своите цели, за престижниот универзитет каде сака да се запише, за иднината во која очигледно таа немаше место. И тогаш ја изговори реченицата што Лена никогаш нема да ја заборави:

„Лена, нашата врска ме кочи. Морам да одам напред. Жалам.“

Таа остана вкочането, гледајќи го како си заминува без да се сврти. Но вистинските тешкотии дури следуваа.

Неколку недели подоцна, Лена дозна дека е бремена. Страв, збунетост и тенко зрно надеж се испреплетеа во нејзиното срце. Веруваше дека родителите ќе ја поддржат. Наместо тоа, ја дочекаа со осуда.

„Ја обрука целата фамилија!“ – викна мајка ѝ, нервозно свиткувајќи марамче. „Ова во нашиот дом нема да се случи!“
„Свесна ли си што направи?“ – грмеше татко ѝ со леден поглед.

Лена се обиде да објасни дека е подготвена сама да се грижи за детето, но зборовите на мајка ѝ беа посурови од нож:

„Можеш да го одгледуваш детето каде било… но не тука.“

Вратата се затвори зад неа со тресок. Зимската вечер веќе го беше обвила градот во темнина. Лена стоеше на прагот со мал куфер во рацете, чувствувајќи како ѝ исчезнува земјата под нозете.

Следеа денови во мала изнајмена соба, работа за ситни пари, непреспиени ноќи поради плачот на бебето. Но секојпат кога ќе ги видеше доверливите очи на својот син, добиваше сила да продолжи. Научи да шие, да готви со малку, да заработува како и да е. Полека, собата се претвори во топол дом, а момчето израсна во паметен, добар и неверојатно одговорен млад човек.

Минaa години. Лена изгради кариера, отвори сопствено ателје и си дозволи простран стан. Синот учеше во престижно училиште и беше горд на својата мајка.

А потоа, еден ден, на вратата се појавија оние што некогаш ја избркаа. Нејзините родители. Изгледаа несигурно, остарено, уморно од годините. Мајка ѝ држеше букет, а татко ѝ гледаше во земја.

„Лена…“ – тивко почна мајка ѝ. „Сакавме да те видиме. И нашиот внук.“

Внатре ѝ се стегна срцето. Во мислите ѝ блесна онаа зимска ноќ – куферот, темнината, болката од предавството. Но зад неа се појави нејзиниот син.

„Мамо, тоа се тие?“ – праша.

Таа кимна. Младиот човек им пријде, љубезно ги поздрави и ги покани внатре. Лена ги гледаше родителите како го разгледуваат светлиот дневен престој, ѕидовите полни со дипломи на синот и нејзини признанија. Го забележа како им се менува изразот – од напнатост кон нешто што личеше на срам.

„Сето ова… сама го постигна?“ – праша татко ѝ со потресен глас.

Лена само кимна. Во тој миг сфати дека одмазда не ѝ е потребна. Сè што некогаш изгледало како крај, всушност било почеток на нов живот.

А нејзините родители… сега конечно знаеја што навистина изгубиле за тие петнаесет долги години.