Беше обично работно вечe, едно од оние кога градот изгледа премногу уморен за да дише. Метролинијата бучеше низ своите подземни коридори, носејќи вагон по вагон со исти уморни лица. Луѓето се враќаа дома, гледаа во темните прозорци, се криеја во екраните на своите телефони и внимателно избегнуваа погледи.

Седев до прозорецот, чувствувајќи како уморот ме обвива, додека ритамот на возот како да се обидуваше да ги успие сите патници.

На една станица вратите се отворија со вообичаениот метален звук, и во вагонот влезе момче од околу десет години. Изгледаше како да избегало од некоја друга стварност: разџвакана коса, дамки на шорцевите, во раката една патика, другата… никаде. Но најмногу во очи паѓаше тоа што беше бос. На едната нога имаше само тенка чорапа со пруги, која едвај ги покриваше прстите.

Момчето седна на празно место помеѓу двајца возрасни, притиснато кон седиштето. Се обидуваше да биде невидливо, избегнувајќи да погледне во било кого, со главата наведната. Но од човечката љубопитност тешко се бега.

Жената од неговата лева страна нагло се заврте кон прозорецот, преправајќи се дека ја гледа темната ѕидина на тунелот. Постар човек спроти него го погледна босото стапало на момчето, па се врати на весникот. Некој друг, мислејќи дека никој не гледа, го сликаше и ја испрати фотографијата во разговор на својот телефон.

Но човекот од неговата десна страна беше поинаков. Носеше дебела работна јакна, фармерки со дамки од боја и тешки чизми. Рацете му беа груби, со жуљеви, а погледот внимателен. Не го тргаше погледот — напротив, повторно и повторно ги гледаше босите нозе на момчето, па својата торба на подот, како да размислуваше нешто.

Една станица помина. Потоа уште една. На третата ништо не се смени — сè до четвртата, кога човекот полека се навали напред. Возот не стана потивок, но воздухот во вагонот се смени, како сите да почувствуваа дека нешто ќе се случи.

Тој се накашла. Звукот беше тивок, но доволно цврст за да привлече неколку погледи. Го погледна момчето, и во неговиот глас немаше ниту грубост, ниту сожалување — само сигурност.

— Момче, ова е за тебе.

Од торбата извади… нов пар патики. Не скапи, не модерни, но цврсти и чисти. Момчето занеме. Очите му трчаа од еден лик до друг, како да очекуваше шега. Човекот му ги стави патиките на колена.

— Не прашувај зошто, — продолжи. — Само облечи ги. Ладно е тука долу.

Во вагонот се слушна лесно шумолење — некој го остави телефонот, друг престана да се преправа дека чита. Сите гледаа како момчето полека ги обува патиките, сè уште во неверување. Тивко изговори „фала“, толку тивко што можеби само човекот го слушна.

Тој само кимна и се заврте кон прозорецот.

Но вистинскиот подарок не беа патиките. Тоа беше начинот на кој едно едноставно дело им покажа на сите дека можеме да бидеме подобри отколку што мислиме. За миг, тој работник успеа да предизвика кај странци мешавина од срам и длабока емотивност.

На следната станица момчето стана и излезе. Но овој пат одеше поинаку — не криејќи се, не брзајќи, туку со цврст и сигурен чекор.

А во вагонот остана чудно, топло чувство, како заедно со него да исчезна и некоја невидлива тежина. Дури и звукот на тркалата звучеше помеко.