Никогаш не би помислил дека едно обично патување со авион може да се претвори во ситуација од која срцето ќе ми забрза. Сè започна со ненадеен повик – мојата сестра завршила во болница. Таа живее сама, далеку од семејството, а во тој момент јас бев нејзината единствена поддршка.

Немав кому да ја оставам мојата тригодишна ќерка, па решив да ја земам со мене. Купив први билети што ги најдов, а дури на аеродромот сфатив дека седиштата ни се во различни класи: моето во бизнис, нејзиното во економска. Наивно се надевав дека некој ќе прифати да се замени, но на мое изненадување, и покрај тоа што бизнис-класата беше полупразна, стјуардесите одбија да нè сместат заедно.

Немав избор – ја оставив ќерка ми во економската класа, покрај една жена што на прв поглед изгледаше љубезно и доверливо.

На секои дваесет минути доаѓав да проверам. Ќерката беше мирна, гледаше цртани филмови и ми рече дека „тетка е добра“. Сè изгледаше во ред… сè додека не забележав нешто чудно.

Кон крајот на летот, поминувајќи покрај нивниот ред, ја видов жената како брзо запишува нешто во мал тефтер, наведната како да сака да го сокрие тоа. Кога го почувствува мојот поглед, веднаш го затвори тефтерот и ми се насмевна – премногу наметната насмевка за да биде природна. Инстинктот ми се вклучи веднаш.

По слетувањето, додека патниците стануваа, отидов да го земам ранечето на ќерка ми. И повторно – жената пишуваше. Овој пат без да се крие, но со чуден, продорен поглед кон мене.

— Дали сакате нешто од мојата ќерка? — ја прашав, обидувајќи се да зборувам смирено.

Таа воздивна, го затвори тефтерот и ми го подаде. Страниците беа исполнети со ситен ракопис и мали цртежи. На тие цртежи беше мојата ќерка – како ја држи својата играчка, како гледа низ прозорецот, како се насмевнува.

— Јас сум уметник и автор на книги за деца — рече тивко. — Денес добив изненадна инспирација. Вашата ќерка ме потсети на јунакињата од приказна што долго време не можев да ја завршам. Нејзиниот поглед, движењата, дури и начинот на кој си ја мести косата… сето тоа беше толку живо што морав да го доловам. Извинете ако ви изгледало чудно.

Прелистав неколку страници. Немаше ништо заканувачко или премногу лично — само белешки и скици полни со топлина и восхит. Нејзината јунакиња беше храбра, мечтателна девојка што тргнува на неверојатно патување за да спаси цел свет.

Сепак, чувствата ми беа измешани. Од една страна, олеснување што нема опасност. Од друга – сознание колку денес луѓето се недоверливи, до тој степен што и искрената уметничка инспирација може да изгледа сомнително.

На излезот од аеродромот, жената повторно ми пријде. Ми се заблагодари што не реагирав грубо и рече дека можеби, кога книгата ќе излезе, ќе ја препознаам во главната јунакиња малата патничка од нашиот лет.

Не знам дали некогаш ќе ја заврши. Но тој ден ме потсети на една едноставна вистина: понекогаш зад чудното однесување не се крие закана… туку приказна што сè уште не сме ја слушнале.