Пред само еден месец, таа беше сосема поинаква жена. Силна, весела, исполнета со живот. Луѓето ја поздравуваа на улица, децата и се насмевнуваа. Но откако го закопа единствениот син — нешто во неа се сруши неповратно.

Се повлече во себе. Не јадеше. Не зборуваше. Не излегуваше од дома. Завесите беа постојано затворени, телефонот не ѕвоне, прозорците неми. Нејзиното присуство беше сенка од она што некогаш беше.

И тогаш — започнаа соништата.

Првата ноќ мислеше дека губи разум. Во сонот, нејзиниот син седеше покрај нејзиниот кревет. Не како дух, не облечен во бело — туку жив. Со својата стара јакна, со исплашен поглед. Ја фати за рака и рече:
— Мамо, не сум мртов. Направија грешка. Помогни ми.

Се разбуди со крик, со срце што ѝ чукаше како никогаш дотогаш. Тоа не беше обичен сон. Таа го чувствуваше — беше реален, присутен.

Следниот ден отиде во полиција.

— Ве молам, сослушајте ме, — рече низ солзи. — Го видов мојот син жив. Не е тој во гробот. Мораме да го откриеме.

Службениците ја гледаа со сочувство, но не и со вера.

— Во шок сте. Вашиот ум се обидува да се справи со загубата. Ви треба одмор, а не да откопувате гробови.

Но нејзиното срце не можеше да се одмори.

Секоја ноќ сонот се повторуваше. Гласот на синот стануваше појасен, поочаен.

— Зошто не ми веруваш, мамо? Секогаш ми веруваше…

Не можеше повеќе да чека.

Рано утрото, уште пред изгрејсонце, зеде лопата — истата онаа со која некогаш заедно садеа дрвја — и тргна кон гробиштата.

Знаеше точно каде да оди, како да избегне чувари. Земјата беше сè уште мека. Копаше со болка, со солзи, но и со некаква чудна сила, како нешто да ја водеше.

По околу еден час ја почувствува дрвената површина на ковчегот. Ја стави раката врз него. Се чинеше — топло. Или тоа беше само нејзината вера?

Го отвори.

И се скамени.

ТОА НЕ БЕШЕ НЕЈЗИНИОТ СИН.

Во ковчегот лежеше човек. Сличен на нејзиниот син, но не и тој. Ниту белегот на брадата, ниту младежот на рамото. Рацете беа подебели. И лицето — туѓо.

Заплака, но не од тага — од бес. Од потврда дека нејзината болка не лажела.

Соседите ја слушнаа и повикаа полиција. Кога дојдоа, таа веќе стоеше покрај отворениот гроб, повторувајќи:
— Не ми верувавте. Тоа не беше мојот син.

Веднаш беше отворен случајот. Повторно беа направени обдукции.

И се откри вистината: во истиот ден во мртовечницата пристигнале две тела — нејзиниот син и непознат човек без документи. Поради административна грешка, ги замениле.

А вистинскиот син?

Го пронајдоа по три дена — во приватна клиника, примен како „неидентификуван“. Повреден, без свест, лицето му било тешко препознатливо.

ДНК тестот го потврди нејзиниот сон.

Кога го видела — жив, блед, но жив — не заплакала. Само клекнала и ја ставила раката врз неговата.

— Ме повика… и јас дојдов.

Денес, никој не се осмелува да ја нарече луда.

Таа не беше изгубена. Таа беше мајка.

А некогаш, мајчинската љубов е посилна и од смртта.