Утрото започна обично. Тишина во станот, утринска светлина низ завесите, и јас, како и секогаш, отидов во кујна да направам кафе. Но веднаш штом влегов, застанав како укопана.

На ѕидот, точно на спојот меѓу кујната и дневната, имаше нешто што никогаш претходно не сум го видела. Од една тенка пукнатина течеше розева, леплива маса. Беше чудна, со необична текстура, и изгледаше… живo.

Првата ми мисла беше: влага, мувла, стара градежна пена? Но бојата, мирисот, начинот на кој се движеше — тоа не беше ништо нормално.

Бидејќи станот го изнајмувам, веднаш му се јавив на газдата. Стигна за триесет минути. И токму тогаш почна да станува уште почудно.

Газдата се однесуваше премногу смирено
Штом ја виде масата, рече:
— „А, ништо страшно, тоа е само стара монтажна пена. Се случува понекогаш.“

Стави ракавици, избриша дел од неа со салфетка, и веднаш почна да се подготвува да си оди. Не праша кога сум ја забележала, не се интересираше дали има мирис, ништо.
Избегнуваше контакт со очи. Се однесуваше како некој што сака што побрзо да избега.

Се’ ми беше јасно — криеше нешто.

Решив да ја откријам вистината сама
Кога си замина, тишината во станот беше злокобна. И тогаш го слушнав — тивко, едвај чујно шушкање… од внатре во ѕидот.

Ставав ракавици, зедов нож и батериска лампа. Полека се доближив до пукнатината и почнав внимателно да отстранувам малку малтер. Малите парчиња паѓаа на подот. Розевата маса уште беше таму.

И тогаш — нешто се помести.

Мирисот ме натера да се заледам
Прво беше бледо, скоро незабележливо. Но потоа почна да станува се посилен. Мирис на распаѓање. На нешто гнило. На смрт.

Се приближив со батериската и посветив внатре.
И таму — помеѓу жиците и цевките — видов нешто сјајно, влажно, органско.
Пулсираше.

И тогаш… гледаше кон мене.
Очигледно око. Матно, но сепак — око.

Тоа не беше животно. Тоа не беше пена. Тоа беше… нешто
Се тргнав назад со врисок. Ножот ми падна од раката. Срцето ми чукаше како лудо.
Тоа што го видов не припаѓаше на овој свет. Не беше ниту стаорец, ниту некој инсект. Тоа беше нешто што не може да се објасни.

Се движеше. Реагираше на светло.

Во паника се јавив во полиција. Прво мислеа дека се работи за глушец. Но сепак пратија патрола.

Реакцијата на полицаецот беше доволна
Младиот полицаец дојде и со скепса погледна во отворот. Но штом ја посвети светлината, лицето му се смени.
Се повлече и шепна на радиото:
— „Веднаш праќајте засилување. Имаме ситуација.“

Ме замолија да го напуштам станот веднаш. Ночта ја поминав кај пријателка.

Она што го најдоа — никој не сака да го каже гласно
Наредниот ден ме повикаа.
Во ѕидот пронашле органски ткива од непознато потекло. Не животно. Не материјал. Нешто… неидентификувано.

Одбија да кажат повеќе. Еден од полицајците само ми рече:
— „Ова не требаше да го видите.“

Газдата? Исчезнат
Телефонот му е исклучен. Офисот му е затворен. Соседите зборуваат шепотејќи. Една постара жена ми рече:
— „Секогаш бил чуден… ама никој не очекуваше вакво нешто.“

Од тој ден не можам да спијам
Сонував тоа око. Тој мирис. Тоа шушкање во темнината. Не верувам веќе во тишина. Не верувам во ѕидови. Се плашам од секоја пукнатина.

Никогаш нема да се вратам во тој стан. Никогаш.

Ако некогаш забележите нешто розево, лепливо или чудно да излегува од ѕид — не го игнорирајте.
Не верувајте кога ќе ви кажат: „Само пена е.“

Затоа што понекогаш, зад ѕидовите…
се крие нешто што не треба да постои.