Кирил толку многу пати влегуваше во болницата, што веќе не ја ни забележуваше стерилната белина на ѕидовите. Мирисот на дезинфициенс му беше станат познат како сопствената кожа. Но секое доаѓање му ја вадеше душата.
Секогаш ги користеше скалите. Не поради кондиција. Туку за да ги избегне погледите полни со сожалување, оние клиширани зборови „држи се“ и насилната тишина што следи потоа.

Тој ден носеше мал букет бели рози. Симболика. Лариса, неговата сопруга, веќе не ги гледаше. Не чувствуваше мирис. Беше во кома.
Но цвеќето беше за другите — за докторите, роднините. Театар. Улога на „посветен сопруг“.
А вистината?

Вистината го јадеше одвнатре.

Мисла што не смееше ни сам на себе да си ја признае
Секоја нова сметка го стискаше за врат. Секој нов ден без промена беше како казна.
Во него се појави мисла. Срамна, но неумолива:

„А што ако никогаш не се разбуди?“

Ако замине… тој би наследил сè.
Би имал мир. Би се ослободил од тежината.
И таа мисла беше… опасно олеснувачка.

И тогаш — тој ѝ шепна
Влезе во собата. Се приближи. Седна. Како секогаш.
Но тој ден, нешто го натера да се наведе над неа, блиску до увото, и да прошепоти:

„Ако ме слушаш… пусти. Не мораш веќе да се бориш. Јас веќе не можам.“

Гласот му беше тивок. Скоро нежен.
Се потпре назад и за првпат по долго време… почувствува мир.
Траеше само три минути.

И тогаш започнаа алармите
Бипкањето од мониторот стана забрзано. Па прекина.
Машините засвиреа. Светлата почнаа да трепкаат.
Набргу влегоа сестри, доктори, апарати.
Гласови. Наредби. Хаос.

Лариса доби срцев удар.

Кирил стоеше надвор, вкочанет, додека внатре се бореа за неа.
И низ умот му се вртеа само тие зборови:

„Ако ме слушаш… пусти.“
Таа ме слушна… и сакаше да замине.

“Не го мислев тоа… ама таа го прифати”
По 23 минути борба, доктор излезе.

— „Го вративме срцето. Засега е стабилна. Но… состојбата е критична.“

Кирил кимна. Но веќе знаеше.
Зборовите што ги кажа — стигнале.
Иако беа само шепот, тие ја допреле.

Ноќ што не се заборава
Не спиеше. Не јадеше. Седеше во темница, со само една мисла:

„Јас ѝ реков да замине. И таа тргна.“

Следното утро, донесе ново цвеќе.
Црвени лалиња. Никогаш повеќе бели рози.
Седна до неа, ја зеде за рака и ѝ рече:

„Прости ми. Те молам… остани. Сега јас ќе се борам за тебе.“

И потоа — чудо
Пет дена подоцна. Точно во 03:17. Зазвони телефонот.
Гласот на сестрата беше тивок, но возбуден:

„Господине… вашата сопруга ги отвори очите.“

Тој трча во болница. Таа не зборуваше.
Но го гледаше.
И кога ѝ ја фати раката — таа му ги стисна прстите.

Ова не е приказна што луѓето сакаат да ја слушнат. Но е вистинска.
Лариса сè уште е во рехабилитација. Не се знае дали ќе се сеќава.
Но Кирил се сеќава.
На секој збор. На секој здив.
И си вети:

„Никогаш повеќе нема да кажам нешто што не сакам да стане вистина.“

Никогаш повеќе не носи бели цвеќиња.
Само живи бои.
Бидејќи белото го потсетува на тишина. И вина.

Понекогаш, најтихите зборови се најопасни.
Затоа што… дури и кога мислиме дека никој не слуша —
можеби некој… таму, на работ од животот, слуша.