Кога конечно ми рекоа дека можеме да си одиме дома, требаше да почувствувам олеснување. Триумф. Спокој.
Но, наместо тоа – почувствував празнина. Длабока, немилосрдна празнина.

Мојата седумгодишна ќерка Леа се смееше под својата мала хируршка маска, цврсто држејќи го својот искинат, но омилен плишан зајак. Им мавташе на медицинските сестри со сета детска радост што ја имаше.
Таа не знаеше.
Не знаеше дека ние веќе немаме каде да се вратиме.

Четири месеци живеевме во болница.
Спиев на расклоплива столица покрај нејзиниот кревет. Јадев остатоци од мензата за персонал. Работев од мобилен, сè додека не престанаа да ми одговараат.
Нејзиниот татко исчезна уште во првата недела. Ниту поздрав, ниту порака. Само молк.

Наемот го плаќав додека можев. Но потоа дојдоа изборите што секој родител се плаши да ги направи: лекови или кирија? Храна или интернет?

Некое време престанав да мислам на иднината. Единственото важно нешто беше: таа да преживее.

И тогаш, неочекувано, дојде денот кога некој рече: „Може да си одите дома.“

Администрацијата траеше неколку минути.
Еден потпис. Стегање на рака. Осмеви што кријат тага.
„Ќе ни недостигате,“ ми шепна една медицинска сестра.

Леа скокаше околу мене.
„Мамо, ќе одиме дома, нели?“ – ме праша.
Ја погледнав. И кимнав.
Не лажев. Само не ја кажав целата вистина.

Станот одамна го изгубивме.
Последната порака од сопственикот на станот беше: „Заклучниците се сменети. Клучевите оставете ги кај соседите.“

Таа сè уште не го знаеше тоа.

Побара да влеземе во продавничката до излезот. Сакав да одбијам – но не можев. Таа го помина најтешкото и сега само сакаше мал подарок.
Ја зеде најевтината кукла.
Ги исчистив последните ситни пари од паричникот.
Продавачот не рече ништо, но јас го почувствував погледот.

И токму кога излеговме – ги видов.

Двајца полицајци. Стоеја покрај рецепцијата.
Едниот држеше документ. Вториот ме забележа и се приближи.

— Госпоѓо Елена Ј…?
— Да? – одговорив, држејќи ја раката на Леа силно, премногу силно.

— Треба да дојдете со нас.
— Но… ние… штотуку не’ пуштија. Таа сè уште закрепнува…

— Знаеме. Социјалниот работник од болницата ја пријави вашата состојба. Ве класифицираа како бездомни. И ние сме тука да постапиме согласно протоколот.

Ми се стемни пред очи. И не за првпат.

Нè однесоа, но не во полициска станица.
Во центар за мајки со деца.
Обична сива зграда, без натпис. Само ѕвонче. Само една врата.

Нè пречека жена со уморен, но благ поглед.
Пополнуваше формулари. Ми даде клуч.

Соба.
Еден кревет.
Еден плакар.
Едно пластично стакло покрај мијалникот.

Тоа беше сè.

Се расплакав под тушот. Без глас. Само топли солзи што паѓаа, а никој не ги гледаше.

Поминаа три недели.

Сè уште сме тука.
Поднесов барање за привремена социјална помош.
Пратам биографии. Чекам одговори што никогаш не стигнуваат.
Понекогаш продавам нешто онлајн.

Леа повеќе не прашува кога ќе се вратиме дома.
Црта. Секогаш куќички. Со розови покриви. Со два прозори. И со зајаче на прозорецот.
Понекогаш крие храна во џеб.
На другите деца им вели дека сме „на гости кај пријатели“.

А јас?
Јас станувам секое утро. Насмевката ми е навика. Борбата – нужност.
Затоа што сум мајка.
И затоа што додека јас постојам – таа не е сама.

Ова не беше враќање дома.
Немаше врата што се отклучува.
Немаше добредојде. Ниту светло во прозорецот.

Но ја имам неа.
И можеби – можеби тоа е доволно.
Зашто дом не е зграда. Дом е срце што чука за тебе. Рака што не те пушта.

Еден ден ќе ѝ раскажам сè.
Како се изгубив, но не се откажав.
Како таа ми беше светлина – дури и кога сè околу нас беше мрак.

Но не денес.
Денес – ја прегрнувам. Ја покривам со јакна.
И чекам.
Чекам подобро утре.