Тој никогаш не веруваше во натприродни работи. Сè до таа ноќ.

Илија беше човек на логиката. Инженер, навикнат на точни податоци и рационални одлуки. Но кога ќерка му Сара, на само дванаесет години, ненадејно почина во сон, светот му се сруши. Дијагнозата беше јасна: срцева аритмија. Неочекувана. Смртоносна. Без предупредување.

По погребот, тишината во домот стана… прегласна.

Сите нејзини работи беа на свое место: училишниот ранец, недоизедена чоколада на масата, книгата со белешки во дневната соба. Но и нешто друго се насели таму. Нешто што не се гледаше, туку се чувствуваше.

Првин беа звуци.
Ќеска што се мрда. Стол што скрцка. Врата што сама се отвора.
Потоа, една ноќ, точно во 2:46, Илија се разбуди од глас:
„Тато…“

Го слушна јасно. Како да стоеше некој зад него.

Собата беше празна.

Следниот ден ја донесе одлуката која ја промени реалноста засекогаш. Купи микрокамера со ноќна визија и сензор за движење. Ја скри во внатрешноста на ковчегот на својата ќерка — не од лудило, туку од отчај. Сакаш доказ? Сакаш мир? Најди ја вистината.

Камерата беше поврзана со неговиот лаптоп. Шест ноќи – ништо.

Но на седмата, во 3:14 по полноќ, алармот се вклучи:
„Детектирано движење – камера 1“

Илија, со раце што трепереа, го отвори видеото.

Прво – мрак. Тотален молк.
Потоа, нешто почна да се движи. Мала, бледа рака се појави во долниот дел од кадарот. Прсти. Детски. Тропнаа трипати.

Туп. Туп. Туп.

Потоа се слушна глас. Низ шушкање. Преку студен звук:

„Тато… овде сум.“

Илија изгуби здив. Но не беше готово.

Сара се појави пред камерата. Со очи отворени. Неподвижна. Но свесна.

„Ми е ладно. Не сум сама.“

Екранот замрзна. Записот прекина.

Следните денови, Илија не зборуваше. Само гледаше во екранот. Анализираше фрејм по фрејм. Ниту една дигитална грешка. Ниту еден фалсификат. Сè беше вистинско.

Два дена подоцна, нова нотификација.

На видеото – бело ливче. Полека туркано кон објективот. Ракописот? Сара. Без сомнеж.

„Не се плаши. Но тие не ме пуштаат.“

Повеќе не можеше да издржи. Илија отиде на гробиштата, во три часот наутро, и почна да ја копа гробницата. Со раце. Со крв на дланките. Викаше:

„Таа е жива! Ми зборува секоја ноќ! Треба да ја извадам!“

Го однесоа. Болница за психијатриско лекување. Дијагнозата: психотична епизода предизвикана од траума.

Но лаптопот остана вклучен.

Во 3:00 таа ноќ, камерата се активираше сама.

Лицето на Сара се појави повторно. Блиску. Студено. Со полунасмевка. Погледот продираше низ екранот. И тогаш прошепоти:

„Сега е твој ред да легнеш… тато.“

Записот исчезна. Никој не знае каде е.

Но постојат гласини. Дека видеото повторно се појавува. Во скриени форуми. Во длабокиот интернет. И секој што ќе го изгледа… не останува ист.

Сакаш да го видиш?

Пробај. Но запомни:
Откако еднаш ќе те види…
таа нема да престане да те бара.