Сѐ започна како едно обично викенд патување.

Ивана и Алекс, млад пар од Скопје, беа страствени љубители на урбано истражување. Патуваа низ напуштени згради и објекти низ цела Македонија, во потрага по мистериозни локации за фотографирање. Една вечер, додека прелистуваа стари интернет форуми, најдоа спомнување на едно место за кое никој не зборува јавно: вилата Стефановиќ, длабоко во шумите над Демир Капија.

Се зборуваше дека таму во 1939 година исчезнала цела фамилија — без трага, без сведоци, без објаснување. Од тогаш, куќата стои напуштена, обрасната во мов, со скршени прозорци и врати кои тивко шкрипат на ветерот. Местото било обвиено со тишина и страв.

Секако, Ивана и Алекс решија да ја посетат.

Дојдоа рано наутро, со камера во рака и срце полно со возбуда. Внатрешноста беше како сцена од хорор филм: распаднати скали, стари фотографии на ѕидовите, мебел покриен со прашина. Ивана позираше крај големо огледало со испукана рамка. Алекс фотографираше. Сѐ изгледаше совршено… додека не се вратија дома.

Тогаш започна кошмарот.

Кога ги прегледуваа фотографиите, Алекс одеднаш занеме. На една од сликите — Ивана стои пред прозорец, светлината паѓа преку неа… но зад неа, нешто стои.

Лик. Блед, со празни очи и израз на лицето што го замрзнува крвта. Тоа не беше случаен објект. Не беше рефлексија. Тоа ги гледаше. Прецизно, директно во објективот. И во нив.

Алекс го зголеми делот од сликата. Деталите беа јасни: истрошено лице, расфрлана темна коса, и нешто… чудно со вратот. Предолго. Премногу тенко. Природно — не.

Сликата беше оригинална. Необработена. Метаподатоците го потврдуваа тоа. Алекс ја провери преку неколку програми за автентичност — сѐ беше во ред. А сепак, ништо не беше во ред.

Следната ноќ почнаа звуци. Шепотење низ ходникот. Стапки на таванот. Светлата се палеа и гаснеа. Ивана се будеше со гребнатини по телото. Еднаш, вели, се разбудила и го видела — лицето од фотографијата — како стои во сенка, во аголот на собата.

Алекс, наместо да ја избрише сликата, ја објави анонимно на форум за паранормални појави. Бараше објаснување. Реакциите беа брзи:

„Ова не е фотошоп.“

„Имам чувство дека ме гледа низ екранот.“

„Не можам да престанам да ја гледам. Ми се стемнува во собата…“

Но еден коментар беше различен:

„Не гледај долго… ако го гледаш доволно време, ќе почне да ти се насмевнува.“

Алекс не веруваше. До следното утро.

Ивана го најде мртов. 28 години. Без знаци на болест. Срцев удар, рекоа. Но изразот на неговото лице — згрчен во ужас.

Таа ги избриша сите слики. Ја уништи камерата. Го запали лаптопот. Но некој веќе ја имаше зачувано фотографијата. И сега… се шири. Низ форуми. Во скриени групи. Во длабокиот веб.

Некои тврдат дека лицето се менува. Дека се приближува. Дека ако го гледаш доволно долго… ќе излезе од екранот.