Ова требаше да биде само уште една заборавена приказна. Нешто што времето ќе го закопа под прашина, а тишината ќе го избрише од сеќавањето. Но тоа што беше откриено во 2008 година — сосема случајно — ја смени историјата на еден манастир засекогаш.

По скоро три децении, судбината на четири исчезнати монахињи доби неочекуван, студен, морничав одговор.
И тој одговор се наоѓаше под камените ѕидови на нивниот сопствен дом.

Лето 1980: исчезнување без трага
Манастирот „Света Агата“ се наоѓал во длабочините на еден рурален дел на Силесија. Седум монахињи живееле таму — посветени на молитва, тишина и скромен живот.

На 4 јули 1980 година, четири од нив — сестра Клара, сестра Урсула, сестра Магдалена и сестра Инес — заминале наутро да собираат лековити тревки. Тоа било вообичаена практика.

Но тој ден… тие никогаш не се вратија.

Се чекаше неколку часа. Потоа, поради страв, беа повикани полицијата, трагачи, кучиња.
Но — немаше ништо.
Ниту облека, ниту траги, ниту тела.
Само пет суви гранчиња лаванда пронајдени на шумска патека.
И потоа — тишина.

1981: случајот затворен
По цела година без ниту еден доказ, истрагата беше затворена.
Официјално: самоволно заминување.
Неофицијално: се претпоставуваше киднапирање, убиство, дури и сатански ритуали.
Но без докази — никој не одговараше.
Манастирот се затвори. Заедницата молчеше.

2008: пукнатина во ѕидот открива ужас
Отец Доминик, 72 години, долгогодишен свештеник во манастирот, вршел мали поправки по невреме кое оштетило дел од ѕидовите.

Додека расчистувал паднати камења, забележал мала дупка од која излегувал сноп светлина.
Се приближил. Почнал да вади тули.
Зад нив — камено скалило што води надолу. Никаде не било запишано. Не постоело на плановите.

Беше тајна просторија. Скриена со причина.

Во подрумот: откритие што го замрзна крвта
Во мрачна, правлива просторија, со студен воздух и празни ѕидови, го здогледал хоророт.
На подот: четири манастирски облеки, уредно положени.
Покрај нив — бројаници. Една од нив имала врежано: „S.K. – Sister Klara“.

А во средината — круг од пепел. И внатре: остатоци од човечки тела.
Ситни, скелетни, очигледно женски.

Свештеникот не можел да дише. Повикал полиција.

ДНК резултатите шокираа сè
Форензиката потврди: телата ѝ припаѓаат на четирите исчезнати монахињи.
Возраст: 26 до 42 години.
ДНК-совпаѓање со семејства кои уште во 2000-тите години дале примероци.

Тие никогаш не заминале.
Биле живи закопани — или принесени како жртва — во самиот манастир.
Без глас, без сведоци, без милост.

Гнев во јавноста, молк од црквата
Медиумите побеснеа.
Некои тврдеа дека манастирот бил дом на тајна секта.
Други го обвинуваа свештенството.
Поранешен градежник изјави:

„Во 1980 година нè ангажираа за поправки. Работевме само дење. Но ноќе — слушавме пеење. Не изгледаше како молитва. Беше нешто друго.“

Црквата — не даде коментар.

Денес?
Просторијата е затворена. Истрагата е повторно отворена.
Отец Доминик замина во пензија. Во писмото до бискупот напиша:

„Можеби никогаш нема да ја дознаеме вистината. Но душите на тие сестри заслужуваат мир.“

И крајот? Или почеток?
Мештаните тврдат дека има втор таен премин на западното крило.
Некои велат дека слушнале чекори навечер.
Еден од волонтерите сведочеше: