На почетокот сите мислеа дека е во прашање тага.
Малечко момче, не постаро од десет години, секојдневно се појавуваше на истото место на гробиштата. Седеше покрај еден свежо насипан гроб, со грбот прилепен за студениот камен, и викаше кон небото:

— „Таа е жива! Таа не е тука!“

Посетителите го гледаа со жал. „Дете кое не може да се помири со смртта на мајка си,“ си велеа. „Ќе помине. Ќе разбере.“
Но деновите минуваа. Првата недела, па втората. А момчето доаѓаше секој ден, независно од времето. Без цвеќиња. Само со гласот полн болка — и нешто уште посилно: увереност.

Нешто не беше во ред
Чуварот на гробиштата, човек што видел сè, почна да чувствува немир. Ова не беше обична тага. Ова не беше дете што фантазира. Во неговите очи имаше одлучност. И тогаш, една рана зора, чуварот забележа лопата до гробот. Земјата — сè уште свежа.

Следниот ден ја повика полицијата.

Разговор што сè смени
Млад полицаец пристигна попладнето. Се доближи внимателно до момчето. Тоа седеше, како и секогаш — немо, со поглед во далечината.

— „Здраво,“ рече тивко полицаецот.

Момчето го погледна. Бледо лице, траги од солзи, но во очите — мирна будност.

— „Знаеш ли како се дознава дали некој дише под земја?“ го праша.

Полицаецот остана без збор.

— „Тоа не е прашање за дете.“

— „Ми рекоа дека мама заспала додека возела. Но таа никогаш не се уморуваше. Не заспиваше така. И не ми дозволија да ја видам. Ни во болница, ни во ковчегот.“

Полицаецот се заврте кон гробот. Забележа: земјата беше навистина недоволно слегната. Лопатата… беше доказ сам по себе.

— „Кој ти го кажа тоа?“

— „Маж со златен прстен. И жена што се смее дури и кога е лута. Работеа со неа. Не им верував.“

Почеток на истрага
Изјавата на момчето не беше игнорирана. Беше отворена истрага. Доколку документите за погребот беа во ред, сепак многу нешта не се совпаднаа: никој од семејството не го идентификувал телото. Сѐ било организирано брзо. Смртта потврдена од колеги, не од роднини. Без обдукција. Без проштална средба.

Судот нареди ексхумација. Ковчегот беше откриен.

Беше празен.

Што знаеше детето?
Момчето зборуваше пред психолози и истражители. Се сеќаваше на зборови што ги слушал: „договор“, „притисок“, „одбивање“. Мајка му последните денови била загрижена, зборувала тивко, избегнувала некои луѓе.

Но едно нешто никогаш не го заборави — реченица што таа му ја кажала пред да „замине“:

— „Ако некогаш ти кажат дека сум мртва — не верувај веднаш. Слушај со срцето.“

И тој слушаше. Секој ден. Без да се откаже.

Што се случува сега?
Повеќе лица се под истрага. Се претпоставува дека жената не била мртва, туку исчезната — намерно скриена. Постојат сомнежи за уцени, економски интереси или сведочење што некој сакал да го спречи.

Момчето сега е под заштита. Но веќе не е сам.
И беше во право.

Не само приказна — туку симбол
Ова не е само мистерија. Ова е сведоштво за тоа што значи да веруваш, дури и кога сите се сомневаат.
Едно дете, кое сите го сожалуваа, не беше лудо. Тоа беше храбро.

И неговиот глас — тој детски повик пред гробот — го скрши молкот на возрасните.