Игор беше одличен програмер. Во канцеларијата сите го познаваа како човекот кој решава проблеми побрзо од било кој друг. Му беше доволно само еден поглед во кодот, неколку клика, и дури и најтврдиот компјутер повторно се покоруваше. Колешките го обожаваа. Го нарекуваа „магионичарот на тастатурата“. Кога нешто ќе се расипеше, никој не паничеше – само го повикуваа Игор, и за неколку минути сè повторно функционираше.

Имаше 28 години, но изгледаше помладо. Висок, со сериозен поглед и ум кој често се губеше во мисли, изгледаше како лик од некој современ роман. Го заврши својот воен рок, дипломираше информатика со одличен успех и работеше во технолошка компанија. Добар, воспитан, чесен човек – тип што секоја мајка би го посакала за зет.

Но, постоеше еден проблем: Игор не можеше да се ожени.

Не затоа што немаше девојки. Имаше. Излегуваше со неколку, имаше и кратки врски. Но секоја завршуваше на ист начин. „Супер си, Игор, но не се чувствувам како да припаѓам во твојот живот.“ Или: „Секогаш ти е главата во работа.“ И најчесто: „Прво среди си стан, па потоа можеме да зборуваме за иднина.“

Игор само ќе слегнеше со рамената. Но длабоко во себе, тоа го болеше.

Најмногу се грижеше мајка му, Олга. Секој пат кога ќе се слушнеа или ќе дојдеше дома, таа му го поставуваше истото прашање:
„Веќе си скоро триесет години, Игор! Кога ќе донесеш невеста дома?“

„Кога ќе имам свој стан или куќа, тогаш ќе ја донесам“, обично одговараше Игор, секогаш со истиот мирен тон.

„Во наше време такви работи не чекавме“, воздивнуваше мајка му. „Ние не можеме да ти помогнеме да купиш стан. Ти гледаш сам, и јас и татко ти живееме од мали пензии.“

И тука лежеше вистинскиот проблем. Игор имаше солидна плата, но недоволна за да си дозволи да купи стан во Скопје или друг поголем град. Дури и со кредит, условите беа тешки. Кирии, трошоци, даноци, храна – на крајот на месецот едвај штедеше нешто.

Имаше поднесено барање за социјално живеалиште, но беше на дното од листата. Размислуваше да се пресели во некое мало место, но тоа значеше изолација, долги патувања и помали шанси за запознавање некоја сродна душа. А повеќето девојки со кои бил не сакале да „почнуваат живот од нула во еднособен стан со половен мебел“.

„Не е проблемот во парите, Игор“, му рече еднаш Елена, девојка со која кратко беше во врска. „Туку во тоа што не гледам никаква визија со тебе.“

А тој имаше визија. Сонуваше за скромен, но стабилен живот. Сакаше жена со која ќе дели вечери после работа, можеби едно или две деца, куче, и мирни викенди во природа. Но пред сето тоа – сакаше само едно: свој простор, свој дом, почеток.

И тука се судруваше со суровата реалност: не можеше да најде жена затоа што немаше стан, а не можеше да добие стан бидејќи беше сам. Системот изгледаше како да е направен само за оние кои веќе имаат – богати родители, врски, предности. За оние како Игор – сè беше борба.

Една вечер, откако се врати дома, го најде татко му како седи во дворот. Ретко разговараа длабоко, но таа вечер татко му му се обрати:

„Знаеш, Игор“, рече, „кога ја оженив мајка ти, немавме ништо. Една постела, маса, и две столици. Но имавме желба да почнеме нешто заедно.“

Игор молчеше.

„Можеби не е проблемот што немаш стан. Можеби чекаш се да биде совршено пред да почнеш. А совршен момент никогаш нема да дојде.“

Тие зборови останаа во него.

Неколку недели подоцна, ја запозна Клара – графичка дизајнерка која работеше од дома. Разговараа долго. Се разбраа. Таа не бараше маж со имот, туку некој со кого ќе расте заедно. Кога Игор ѝ ги раскажа своите соништа, таа се насмевна.

„Ми се допаѓа тоа. Можеме да почнеме со она што го имаме.“

И така направија. Изнајмија малечок стан. Мебелот беше половен, кујната тесна, но имаа маса каде јадеа заедно и две маси за работа. Не беше бајка – туку вистински живот, со сметки, грижи и компромиси. Но имаше почит. Имаше блискост.

Игор повеќе не беше „добриот дечко што не можеше да се ожени“. Тој беше човек кој одлучи да не чека совршени услови за да почне да живее.

А можеби токму во тоа лежеше клучот на среќата.