Мојата ќерка роди син. Радоста беше безмерна — внучето стана новото сонце во нашиот живот. Секоја негова насмевка, секој негов звук, секое движење беше чудо. Но среќата бргу ја заменија обврските — ќерка ми имаше сериозна работа, со одговорности кои не дозволуваа долг породилен одмор.

Јас, без да се двоумам, ја преземав грижата. Секој ден точно во осум часот наутро влегував во нејзиниот дом и останував до шест часот навечер. Го миев, го хранев, го нишав, перејќи, пеглајќи, шетајќи.

Станав втора мајка за мојот внук. Со љубов, со посветеност, со целото мое срце. И не очекував ништо за возврат. Мислев дека љубовта е доволна.

Но сè се смени во еден миг.

Еден ден, по долга прошетка, мокра и уморна, отворив фрижидер да земам малку сирење и едно јаболко. Сосема мал оброк, доволен за да продолжам со денот. Но тогаш ја слушнав ќерка ми:

— Немој да земаш ништо од фрижидерот. Тие производи ги купуваме со наши пари.

Застанав. Не ми беше јасно. Помислив дека се шегува. Но нејзиниот тон беше ладен, нејзиниот израз сериозен.

— Но… јас сум со бебето цел ден. Што да јадам тогаш? — прашав збунето.

— Купувај си сама и носи си. Ние не сме кафеана — одговори и замина.

Се почувствував како непоканет гостин. Или уште полошо — како личност што ја користат. Гледав во фрижидерот, но не гледав храна. Гледав рамнодушност. Гледав нешто што боли повеќе од било каков замор.

Сфатив дека сум воспитала ќерка која не разбира што значи благодарност.

Таа ноќ не спиев. Срцето ми беше тешко. Не поради сирењето, не поради јаболкото. Туку поради студот што го почувствував од сопственото дете. По сите жртви, по сите непроспиени ноќи, по сите денови во дожд и сонце — останав без основното: почит.

Следното утро не отидов. Телефонот ѕвонеше, но не се јавив. Сакав да разбере — не од инает, туку за да научи.

По два дена дојде. Со внукот во раце, уморна и под стрес. Ми рече дека не може сама, дека и е тешко, дека жали. Јас молчев. Не од лутина, туку од тага. Тие зборови не го избришаа она што го почувствував.

Се договоривме: ќе продолжам да помагам, но со јасни граници. Јас сум човек, не услуга. Љубовта не треба да биде земена здраво за готово.

Ова не е приказна за генерациски конфликт. Ова е приказна за човечност. За вредноста на грижата. За тоа дека семејството не е само крв — тоа е и почит, и благодарност, и разбирање.

Јас не барам ништо. Но ако љубовта станува товар, а добрината се пресметува со сирење и јаболко, тогаш нешто не е во ред.

Понекогаш, дури и најљубовната баба мора да потсети: таа не е дадилка. Таа е мајка, таа е личност, таа е срце што чука за сите. И тоа срце не треба да се повредува. Никогаш.