Цел живот верував дека мојот брат е добар човек. Грижлив, семеен, оној кој никогаш не би ѝ завртел грб на нашата мајка. Но тоа што се случи неодамна, ја сруши таа илузија засекогаш — и можеби засекогаш ја уништи нашата семејна врска.

Мајка ни е постара жена, која веќе не може да се движи без инвалидска количка. Последниве години, јас сум таа што се грижи за неа секојдневно. Брат ми повремено ќе се јави, понекогаш ќе дојде да ја види, но никогаш не беше вистински присутен. Затоа, кога ми рече дека планира да ја поведе мајка ни на одмор на море, останав во шок.

— Таа заслужува барем еднаш да се одмори, ми рече. — Да дише морски воздух, да избега од секојдневието.

Сакав да му верувам. Но ја познавав неговата сопруга. Жена без трошка разбирање или почит кон постари луѓе. За неа, мајка ни беше само „терет“ што не треба да пречи во „нивниот живот“. Веднаш ми стана јасно дека идејата да ја земат со нив не е нејзина.

Сепак, помогнав. Ѝ помогнав на мајка ми да се спакува, ѝ купивме ново палто, ги припремивме лековите. Таа беше пресреќна — и како дете што првпат ќе патува. Го гледав сјајот во нејзините очи и срцето ми се топеше.

Ги испратив на аеродром. Ја прегрнав мајка ми, ѝ посакав убав пат. Се надевав дека, конечно, брат ми одлучил да биде син каков што таа заслужува.

Полчас по тоа, ми заѕвони телефонот. Беше мајка ми.

— Мајко? Зошто ми се јавуваш? Не сте ли веќе во авионот?

— Ме оставија… — прошепоти таа, со глас полн солзи.

— Што?! Како?

— Ми рече дека прво ќе нè чекираат, па ќе се врати по мене… ама не се врати. Ја чекав… и чекав. А потоа го видов авионот како полетува… и ги видов. Седеа внатре. Без мене.

Не можев да поверувам. Веднаш се вратив на аеродромот. Мајка ми седеше сама, со куферот покрај неа, уште во палтото, со солзи на лицето. Изгледаше изгубено, скршена.

Сè ми раскажа. Снаата ги чекирала сите, па му рекла на брат ми дека мајка ни веќе е во авионот. Тој ѝ поверувал. И така — летнале без неа. Намерно. Ќе уживаат на одмор без „мачење“.

Таа ноќ не спиев. Ја чувствував болката на мајка ми како нож во срцето. Знаев дека не можам само да молчам. Сакав да ги натерам да ја почувствуваат истата срамота и болка што ја почувствува мајка ни.

Следното утро купив авионска карта. До истиот хотел. Отидов сама. Мајка ми ја оставив кај блиска пријателка — таа не заслужуваше повторно да поминува низ таква тортура.

Стигнав вечерта. Во ресторанот на хотелот. Тие — насмеани, опуштени, сонуваат лето, пијат вино.

Кога ме виде, брат ми побледе.

— Што бараш тука?

— Дојдов да ви се придружам. Каде ви е мајка ми? Зошто не е со вас?

Молк. Тој ја погледна својата жена.

Таа само рече:

— Мислев дека е со нас. Или можеби не. Требаше ти да ја провериш.

Тогаш станав и почнав да зборувам. Гласно. Доволно гласно да ме слушнат сите гости во ресторанот. Им раскажав како ја оставиле немоќна жена сама на аеродром. Како плачела. Како ја нашле службениците и ја прашувале дали е изгубена. Раскажав сè.

Молк. Погледите беа вперени во нив. Луѓето шепотеа.

Снаата стана и си замина. Без збор. Брат ми остана. Наведен, засрамен, скршен.

Му реков:

— Ќе се вратиш утре и ќе ѝ се извиниш на мајка ни лице в лице. Или никогаш повеќе не ми се јавувај.

Се врати. Следниот ден. Сам. Таа остана да го „доврши“ одморот.

Се извини. Тивко. Со срам во очите. Не знам дали мајка ми го прости. Јас не.

Понекогаш, не треба да ги чуваме родителите од туѓи луѓе, туку од сопствената крв. И ако еднаш можеле да ја остават мајка си како стар багаж — ќе се погрижам никогаш да не го заборават тоа. Ни тие, ни светот околу нив.