Иван излезе од дома во очајнички обид да стигне навреме. Уште од утрото ништо не одеше како што треба — кафематот откажа, телефонот се испразни, а клиентот кој редовно доцнеше — овојпат напиша дека е на пат. И како за инает, градот беше во целосен сообраќаен застој.

Колите стоеја неподвижно. Пред него трепкаше сигнал од аварија. „Ова нема брзо да се расчисти“, помисли Иван и со нервозен потег го сврте воланот надесно.

„Ќе скратам преку дворовите,“ си рече, без премногу грижа за навигацијата која веќе беше заглавена. Карта немаше. Телефонот, заробен под куп сметки и празни пакувања, лежеше на совозачкото седиште. Иван се наведна за да го најде.

Тој го тргна погледот од патот само на една секунда.

И токму тогаш ја виде.

Малечка девојка, можеби шест или седум години, истрча од зад паркираните возила, право пред неговиот автомобил.

Силен звук на кочници. Возилото се тресна и застана нагло.

Потоа — тишина.

Иван излета од колата, срцето му чукаше како тапан. На асфалтот, пред хаубата, лежеше девојчето. Слабо, со разбркани плетенки и ранец со искината прешка.

Се стрча кон неа, мислите му беа празни, телото — вкочането.

Но — немаше крв. Таа ги отвори очите. Полека се подигна. Во погледот — не страв, не болка… туку зачуденост.

— Добро си? Те боли нешто? Можеш ли да станеш? — запелтечи тој.

Таа го гледаше неколку секунди. Потоа, без да каже збор, му го подаде стиснатиот тупанче.

Иван ја испружи раката. Девојчето ја отвори својата дланка.

Во неговата рака падна прстен.

Прстен од минатото… или од иднината?
Едноставен, сребрен, со мал синкаст камен. Не беше детска играчка. Беше вистински. Стар. Со истрошен сјај, но целосен.

Иван зјапаше во него. Кога се обиде да ја праша — девојчето веќе го немаше. Беше исчезната.

Се сврте. Повика. Потрча неколку чекори. Но дворот беше празен.

Навидум случајност, но…
Истата вечер, сè уште потресен, ѝ го покажа прстенот на сопругата. Таа побледе.

— Од каде го зема ова? — праша со шепот.

Иван ѝ раскажа сè. Таа седна тивко, не тргајќи го погледот од прстенот.

— Овој прстен ѝ припаѓаше на мојата прабаба. Изгоре во пожарот… мислевме дека никогаш повеќе нема да го видиме. Ама ова е тој. Се сеќавам на натписот внатре…

Прстенот беше вистинскиот. Истите иницијали. Истата гравура. Нема сомнеж.

По тој ден…
Објаснување — немаше. Ни разумно, ни логично. Но Иван се промени. Почна да вози побавно. Почна да го остава телефонот на страна. Почна да гледа на времето како на нешто драгоцено, не како на пречка.

А прстенот?
Го стави во мала кутија, на посебно место. Не заради материјална вредност, туку заради значење. За да не заборави дека некогаш, сосема случајно, животот му подаде рака — во форма на девојче кое исчезна како здив.