Во едно мало село, опкружено со магливи ридови и древни шуми, се случи настан кој засекогаш ќе остане врежан во сеќавањата на мештаните. На прв поглед, сè изгледаше како обичен погреб — тага, загуба, проштални солзи. Но она што следеше го потресе не само семејството, туку целата заедница.

Старецот Семјон, човек над осумдесет години, беше познат во селото по својата интуиција. Луѓето често велеа дека „тој го чувствува злото пред да се случи“. И ете, злото дошло токму во неговиот дом — неговата петнаесетгодишна внука Алина ненадејно починала. Официјалната причина: срцев удар. Лекарите го припишале на скриена срцева мана. Но Семјон не веруваше.

Тој ја познаваше Алина — полна со живот, весела, секогаш активна. Да, понекогаш се жалеше дека е уморна, но никогаш не изгледала сериозно болна. На денот на погребот, додека сите беа обземени од тага, Семјон внимателно ги набљудуваше лицата на присутните. Мајка ѝ на Алина плачеше неутешно, татко ѝ беше во шок. Но нешто друго го вознемири — најдобрата другарка на Алина, Настa, беше премногу мирна. Без солзи, без емоции, со поглед кој не изразуваше жал, туку — нешто друго.

Кога ковчегот беше спуштен во земјата и свештеникот почна да чита молитва, Семјон ненадејно стапи напред. Настана молк. Тој побара погребот да се прекине. „Мора да се уверам“, рече со глас полн со решителност. По кратко колебање и со оглед на неговиот авторитет, ковчегот беше повторно изваден и отворен.

Она што го видоа сите — го замрзна времето.

Алина… дишеше.

Трепките ѝ се движеа, усните ѝ се мрдаа едвај забележливо. Лицето ѝ беше бледо, но живо. Некој извика, некој се онесвести. Настана вистинска паника. Итната помош стигна за неколку минути. Лекарите потврдија: девојчето било во состојба слична на каталепсија — исклучително ретка состојба при која човек изгледа мртов, без знаци на живот, но е свесен.

Подоцна се откри дека Алина, неколку дена пред „смртта“, почнала да зема лекови препишани од нов психотерапевт во градот. Дијагноза: анксиозно растројство. Но таблетите биле фалсификувани — содржеле силни седативи што кај некои луѓе можат да предизвикаат состојба слична на клиничка смрт.

Но тука приказната не завршува. Семјон започнал свое истражување. Открил дека Настa повеќепати ја молела Алина да делат апчиња. Дури и денот пред „смртта“, токму таа ја убедила да земе дупла доза.

Се сомневаше во завист, љубомора, можеби дури и намерно злонамерие. Кога случајот стигнал до полицијата, се потврдило дека Настa ги заменила оригиналните лекови со нелегални. Против неа било покренато обвинение за обид за убиство.

Семејството на Алина беше потресено, но благодарноста што нивната ќерка е жива — беше поважна од сè. Алина подоцна раскажала дека слушала гласови, чувствувала дека ја носат, но не можела ниту да зборува, ниту да се движи — како затворена во стаклена кутија. Кога дедо ѝ ѝ ја фатил раката, почувствувала како се враќа.

Приказната се прошири низ целиот регион. Весници пишуваа, телевизии известуваа, научници повторно ја разгледуваа каталепсијата. Луѓето сфатија колку е тенка линијата меѓу животот и смртта — и колку лесно може да се згреши.

Но највпечатлив остана дедото — човекот што одби да се помири, што послуша нешто подлабоко од разумот, што со љубов и инстинкт спаси еден живот.

Иако звучи како сцена од филм или роман, оваа приказна е вистинита. И нè потсетува: не секогаш она што изгледа како вистина — е вистина. И понекогаш, за да спасиш некого, треба само да имаш храброст да кажеш: „Не верувам.“