Секој ден трчаше кон шталата со широка насмевка, како нешто невидливо да ја влечеше таму. Седеше со часови покрај огромното, но неверојатно мирно животно, ја милуваше неговата мека грива, го прегрнуваше топлиот врат и си играше во сено како во сопствен мал свет. Понекогаш дури и заспиваше покрај него, цврсто прилегната како до најверниот пријател.
Никогаш не се плашевме. Коњот беше тивок, разумен и толку благ што изгледаше како да разбира дека пред него стои мало, кревко дете. Ништо не укажуваше на можност за опасност.
Но еден ден соседот ѕвонаше на нашата врата. Беше блед, со необично сериозен израз.
— Треба да поразговараме, — рече со тивок, но напнат глас.
— Се случи нешто? Дали ќерка ми направила нешто? — го прашав веднаш, вознемирена.
— Не, воопшто не. Но мора да ја однесете на лекар, — одговори тој тешко.
Срцето ми се стегна.
— Зошто? Што се случува?
Тој воздивна и почна да објаснува: пред неколку дена ветеринарот забележал чудни дамки и иритации на кожата на коњот. На почеток личеле на обични инсектни убоди или лесна алергија, но лабораториските резултати откриле далеку пострашна вистина. Коњот бил заразен со редок паразит — опасен особено за мали деца.
Во истиот момент пред очи ми се појавија сите слики: ќерка ми како го прегрнува коњот… како ја потпира главата на неговата грива… како босонога трча околу него во сеното. И помислата дека тие нежни, невини моменти можеле да ѝ наштетат — ме пресече како нож.
Ја однесовме веднаш на лекар. Направија анализи, но чекањето беше неподносливо долго. Секое ѕвонење на телефонот ме тераше да затреперам од страв.
Конечно пристигнаа резултатите. Паразитот навистина влегол во нејзиниот организам — но, за среќа, во најрана фаза. Лекувањето можеше веднаш да започне. Докторката ни рече дека само неколку недели подоцна би било многу поопасно.
Бев шокирана. Никогаш не би помислила дека животно на кое толку му верувавме — мирно, пријатно и наизглед сосема безопасно — може да сокрие толкава закана. Соседот беше подеднакво потресен; ни тој немал претстава за состојбата на неговиот сакан коњ.
Од тој ден сѐ се смени. Ќерка ми сѐ уште ги сака животните, но веќе им пристапува со поголема претпазливост. А јас научив нешто многу важно: дури и најбезбедната ситуација може да сокрие невидлива опасност. Она што изгледа мирно и безгрижно, понекогаш може да се претвори во закана за само една секунда.
Овој настан не научи дека родителската внимателност не е претерување — туку потреба. Понекогаш токму таа е единствената преграда помеѓу детето и опасноста што никој не може да ја предвиди.