Таа беше ниска, свиткана, во старо палто и влечеше зад себе излитен количка на тркала.
— Како и обично, четириесет килограми говедско, — тивко рече, подавајќи внимателно сложени банкноти.

Младиот месар секогаш се изненадуваше. Четириесет килограми! Тоа беше речиси половина тушка. Во почетокот мислеше дека можеби таа храни големо семејство, но недела по недела сè се повторуваше.

Жената речиси и не зборуваше и речиси никогаш не гледаше во очи. Таа само ги земаше кесите и си заминуваше. Од неа се шири чуден, лут мирис — мешавина од железо, старо месо и нешто што месарот не можеше да го идентификува.

На пазарот брзо се проширија гласини:
— Се вели дека таа го храни својот син.
— Или можеби своите кучиња.
— Или има таен ресторан…

Месарот не веруваше на гласини, но неговата љубопитност растеше. Една вечер реши да ја следи. Почека додека жената излезе од продавницата и потивко тргна по неа.

Жената одеше бавно, но сигурно, влечејќи ја тешката количка преку снежната улица. Ја минуваше периферијата на градот, напуштени гаражи и се упати кон стара фабрика, која веќе десет години стоеше празна.

Месарот се замрзна. Таа влезе внатре со кесите и исчезна.

По дваесет минути, таа излезе — со празни раце. Нема ни трага од месо.

Следниот ден, истата сцена се повтори. На третиот ден, месарот не можеше повеќе да издржи. Почека додека жената исчезне внатре, и потивко се провлече по нејзините траги.

Внатре во фабриката се ширеше чуден, тежок и метален мирис. Од длабочината на салата се слушаа чудни, пригушени звуци. Кога погледна низ пукнатината во ѕидот, срцето му се смрзна.

Во салата беа редови метални маси, на кои парчињата месо беа наредени со хируршка прецизност. Но тоа не беше обично месо — тоа беше живо. Старицата стоеше во средината држејќи огромен нож во рацете. Околу неа трчаа чудни суштества, полуживотни, получовечки: кучиња со човечки очи, кои изгледаше дека разбираат секоја реченица, но сепак беа диви.

Жената го забележа месарот. За момент, во нејзините очи блесна студена, безмилосна искра. Потоа се сврте кон своите „зависници“, кои трчаа кон неа како кон мајка.

Месарот не можеше да верува на своите очи. Сите тие килограми месо се претвораа во храна за овие суштества — тие растеа и развиваа со неверојатна брзина, очите им светнеа чудно, а нивните движења беа брзи и координирани.

Кога месарот случајно го закачи стариот метален сандук, се слушна тивко тупкање. Жената веднаш се сврте. Не викна, не се налути. Нејзиниот поглед беше празен, како кај предатор кој ја избрал својата жртва. Месарот сфати дека најмалата грешка може да му го чини животот.

Тој побегна, сопнувајќи се по мразот, задоволно дишејќи, срцето му лупаше. Дома, измачкан и исплашен, знаеше дека никогаш повеќе нема да може да работи во таа месарница. Но љубопитството и стравот не го напуштаа.

Следниот ден, тој се врати во продавницата, правејќи се обичен купувач. Жената тивко му рече:
— Го виде тоа. Сега знаеш. Но ако му кажеш на некој, ќе ја платиш цената.

Месарот молчеше. Во градот почнаа да исчезнуваат животни, а во напуштената фабрика сенките се чинеше дека се движат сами од себе. Но жената продолжи секој ден да купува своите четириесет килограми месо и да ги претвора во нешто страшно, живо, застрашувачко, а сепак речиси магично.

Оваа тајна остана скриена, и можеби никогаш не требаше да се открие… но месарот ја знаеше вистината — и неговиот живот засекогаш се промени.