Моите пријателки ми се смееја и ми велеа дека сум полудела. Постојано повторуваа: „На 54 години треба да се помириш со судбината, да живееш мирно и да не бараш повеќе романтика.“ Но јас не можев да се согласам со тоа. Откако маж ми ме напушти, почувствував како да престанав да постојам како жена. Посакував повторно да се чувствувам сакана, посакувана, жива.

Знаев дека времето е немилосрдно. Огледалото не лаже, брчките не можат да се сокријат. Но дали тоа значи дека мора да се откажам од себеси? Решив да ризикувам и повторно да го отворам срцето. И токму тогаш тој се појави во мојот живот.

Средбата што промени сè

Бевме соседи, а на почетокот дури и не обрнував внимание на него. Само случајни средби во паркот, кратки разговори. Потоа – подолги прошетки, повеќе зборови, повеќе насмевки. Малку по малку се зближивме, сè додека еден ден не ме покани на состанок.

Наместо ресторан, јас предложив вечера кај мене дома. Сакав да биде нешто посебно – интимна атмосфера, топлина, романтика. Го подготвив неговото омилено јадење, отворив вино, запалив свеќи. Во собата тивко свиреше музика.

Постојано гледав во часовникот. Точно 20:00. И тогаш се слушна цврсто тропање на вратата. Срцето ми чукаше толку силно што едвај дишев.

Се приближив, ја отворив вратата… и останав закована на место.

Она што го видов на прагот

Не беше тој. Пред мене стоеше… неговата жена. Да, истата за која никогаш не спомна ништо. Во рацете држеше кеса, во очите – студ и лутина.

„Мислиш дека си првата?“ рече со леден глас. „Не си. Веќе го направил ова повеќе пати. Дојдов да те предупредам – не си гради илузии.“

Онемев. Во главата ми ѕвонеше, мислите ми беа збркани, а срамот и болката ме гушеа.

И токму во тој момент, зад неа се појави тој. Мојот „витез“. Лицето му пребледе кога нè виде заедно.

„Ќе објаснам…“ почна, но жената го прекина:
„Не се труди. Веќе решив да си одам. Сакав само таа да ја знае вистината.“

Горчливиот вкус на предавството

Сè се сруши пред моите очи. Вчера сонував, подготвував романтична вечер. А сега стоев таму – понижена и изневерена.

Сфатив нешто: без разлика на годините, срцето секогаш копнее по љубов. Но токму во зрелоста сме најранливи, затоа што веруваме во секој знак на внимание, во секоја искра на нежност.

Мојата бајковита вечер се претвори во сурова лекција. Мажот на кого му верував беше кукавица и лажго. А јас? Само уште една епизода во неговата игра.

Но дали ова е навистина крај?

Кога вратата се затвори зад нив, седнав пред свечено поставената трпеза. Виното, свеќите, храната – сè изгуби смисла. Солзите ми течеа, но во мене почна да се раѓа нова сила.

Да, ме изневерија. Да, повторно погрешив. Но ова не е крај. Сфатив дека е подобро да бидам сама отколку покрај некој што ја труе мојата душа со лаги.

Животот не завршува на 54 години. Можеби вистинската среќа сè уште ме чека. А сега знам со сигурност: заслужувам многу повеќе од тоа да бидам нечие „резервно решение“.