Тоа утро породилното одделение личеше на бојно поле. Салите беа преполни, криците на родилките одекнуваа низ ходниците, а лекарите трчаа од една врата до друга, со очи уморни но раце кои не смеат да застанат. Во воздухот се мешаа мирисот на лекови и пот, а напрегањето висеше како тежок облак.

Млад акушер токму што заврши сложена операција и сакаше барем за миг да здивне, кога изненаден и остар повик на сестрата ја пресече тишината:
— Итно во сала! Комплицирано породување, потребен е искусен лекар!

Тој облече нов мантил, ги изми рацете и со цврст чекор влезе во породилната сала. И тогаш – светот застана. На креветот, бледа, со лице извиткано од болка, лежеше таа. Жената која некогаш ја љубеше повеќе од својот живот.

Седум години љубов, соништа и ветувања дека никогаш нема да замине. А потоа – исчезна. Без збор, без трага. А сега беше пред него, со очи полни солзи и очај.

— Ти?.. — прошепоти таа во грчеви. — Ти си мојот лекар?

Тој ги стегна забите и кимна. Нема време за зборови, нема време за минато. Само командата: веднаш во операциона сала.

Борбата за живот

Породувањето беше мачно. Притисокот паѓаше, срцевите тонови на бебето слабееја. Тој им даваше наредби на сестрите, ја водеше екипата со студена смиреност, иако во него вриеше бура. Секој нејзин крик, секое грчевито стегање на раката му будеше спомени од кои бегаше со години.

Но не постоеше место за минато. Постоеја само живот и смрт.

Минути кои личеа на часови. Сестрите се движеа со брзина, апаратите пискаа. Тој се бореше за два живота – за жената која ја изгуби и за детето кое сè уште не ја видело светлината.

По четириесет долги минути, се слушна плач. Крстосан, кршлив, но жив. Воздишка на олеснување ја исполни салата.

Моментот на ужас

Лекарот нежно го подигна бебето. И тогаш – неговото лице побледе. Сите гласови околу него исчезнаа.

Лицето на новороденчето… му беше премногу познато. Истите очи, истите усни, истата линија на веѓи. Како одраз од сопственото детство.

Не му требаше ДНК тест. Вистината беше кристално јасна.

Тоа беше неговиот син.

Тишината што открива сè

Мајката, изнемоштена но свесна, го виде неговото лице. Го забележа треперењето на неговите раце. И нивните очи повторно се сретнаа. Во тие неколку секунди, без зборови, сè стана јасно.

Таа знаеше дека тој сфати.

Тој го држеше бебето до градите, но рацете му се тресеа. Во него се мешаа радост и гнев, болка и нежност. Едно прашање го голткаше одвнатре: Зошто замина? Зошто ми го сокри ова?

Околу него салата вриеше од движење, сестрите работеа, мајката ги затвори очите од умор. Но за него – времето запре. Животот му се подели на два дела: пред тоа и потоа.

Неочекувано откритие

За болницата тоа беше уште едно тешко породување со среќен крај. Мајката спасена, детето живо. Но за него – тоа беше вистина што го сруши целиот свет.

Тој асистираше на породувањето на својата поранешна љубов. И дозна дека детето што го држеше во раце е негово.

Таa ноќ не заврши со олеснување. Заврши со тајна што повеќе не можеше да се скрие. Тајна што засекогаш ќе го промени животот на еден лекар, еден маж и еден татко.